Απάντηση σε ερώτηση ερμηνευτικού σχολίου

Mal du depart, Ν. Καββαδίας

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι, και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,

κ’ η μάννα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά:

"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει…"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,

θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ,

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,

θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

  
Να συσχετίσετε τον τίτλο με το περιεχόμενο και να γράψετε ένα σχόλιο για τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ποιητικό υποκείμενο.Ποια είναι η δική σας θέση για την κατάσταση αυτή;

Στο ποίημα «Mal du depart» του Ν.Καββαδία το ποιητικό υποκείμενο βιώνει τη ματαίωση όλων αυτών που ονειρεύτηκε και πεθύμησε στη ζωή του. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην ψυχή του είναι θλίψη, πόνος και απογοήτευση, καθώς συνειδητοποιεί ότι είναι αναγκασμένο να περάσει τη ζωή του «σκυφτό σε ένα γραφείο με χοντρά λογιστικά βιβλία» και να έχει ένα «κοινό και θλιβερό θάνατο», χωρίς να πετύχει το όνειρο του, που είναι να «σχίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων». Οι υποβλητικές και σαγηνευτικές εικόνες από τόπους μακρινούς και εξωτικούς προορισμούς που δίνονται μέσα από το ασύνδετο σχήμα, όπως είναι η Σιγκαπούρη και το Αλγέρι, αισθητοποιούν την ανεκπλήρωτη επιθυμία του ποιητικού υποκειμένου και  παράλληλα έρχονται σε αντίθεση με τη πεζή καθημερινότητα που υπαγορεύτηκε τόσο από τη δική του ατολμία όσο και από το οικογενειακό του περιβάλλον. Η πραγματικότητα αυτή γίνεται ανυπόφορη, αφού δεν αντιπροσωπεύει το ποιητικό υποκείμενο και δεν το εκφράζει σε καμία περίπτωση. Άλλωστε ο τίτλος(ο πόνος της φυγής) συνδέεται άμεσα με το περιεχόμενο του ποιήματος και μας προετοιμάζει εξ αρχής για την οδύνη, το αίσθημα ματαιότητας και τις ενοχές που προκαλεί μια φυγή και ένα ταξίδι που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. 

Δυστυχώς οι άνθρωποι πολλές φορές αναγκάζονται να συμβιβαστούν και να ζήσουν μία ζωή που τους επιβλήθηκε από εσωτερικές αντιφάσεις και εξωτερικούς παράγοντες. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ζωή ξένη και φορτική, μια ζωή που ζει μόνο το σώμα και όχι η ψυχή, μια ζωή που θα τους γεμίσει με απωθημένα και δε θα μπορέσει να τους χαρίσει την πολυπόθητη ευτυχία.