Χριστός Ανέστη

 

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

Εσπερινός της αγάπης, Γιάννης Βαρβέρης,

Ο άνθρωπος μόνος

 

 

 Και κάθε θάνατος οφείλει

να σφραγιστεί από μιαν Ανάσταση.

Ανάσταση ερπετών, Ανάσταση εντόμων,

Ανάσταση των εν Χριστώ αρνίων,

Ανάσταση εθνών, ιχθύων, πτηνών,

Ανάσταση Ποιήσεως και Μουσικής.

 

Λάβε ως παράδειγμα τον δεκατριετή

μέσα στον οίκο του Κυρίου της Τέχνης.

Όταν απόσωσε τη συναυλία

του είπε ο Αινστάιν: “Τώρα ξέρω,

μικρέ βιρτουόζε, πως υπάρχει θεός!”

 

Εκείνος χαμογέλασε στη μνήμη

του πινακιδοφόρου παππού του

(σφικτοκρατούσε τα έργα του Σαγκάλ)

και του ᾽λεγεν ο πάππος του: “Γεχούντι,

αφανισθήκαμε μαζί με το Ναό

του Σολομώντος· όταν ένας τέτοιος

Ναός εξηφανίσθη από προσώπου

της γης, προς τι επιδόρπια μουσικής;”

 

Ο καημένος, μάλλον δεν θυμούνταν

το πώς τα τείχη πέσαν της Ιεριχώς

με των σαλπίγγων τους ήχους (ή με των

αγγέλων το νανούρισμα)· πως κι άλλα

τείχη αρχαίων ναών οικοδομήθηκαν

σε τρεις ημέρες με τους δέοντας ήχους.

 

Έτσι και με τον άνθρωπο που πέφτει

δρεπανοθερισμένος στα χωράφια.

Μια μέρα θα εγερθεί, θ᾽ αναδειχθεί

σήμαντρο και σφραγίδα της Ανάστασης

των εντολών του βίου· όπου η θεία

της Δίκης Μουσική θα τρεμοπαίζει

αντάμα με την Ποίηση στα Λιβάδια.

 

Πάσχα 1999, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Δοκίμιν