Απάντηση σε ερώτηση ερμηνευτικού σχολίου
Η πόρτα, Μίροσλαβ Χόλουμπ
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος
ή μια πόλη μαγική.
Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος
ή μια πόλη μαγική.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Τουλάχιστον
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.
μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς
Ποιο είναι το κεντρικό ερώτημα
που θέτει το ποίημα; Να απαντήσετε λαμβάνοντας υπόψη τους παρακάτω κειμενικούς
δείκτες: την επανάληψη, την προστακτική έγκλιση και την προτροπή, τους υποθετικούς
λόγους και τις εικόνες. Νομίζετε ότι είναι διαχρονικό το ερώτημα αυτό;
Ο κεντρικός προβληματισμός που
θέτει το ποίημα "Πόρτα" του Μίροσλαβ Χόλουμπ είναι η δύναμη της
συνήθειας που κρατά εγκλωβισμένους τους ανθρώπους σε μία βασανιστική κατάσταση
ανίας και ανούσιας επανάληψης από την οποία θα ήθελαν ενδεχομένως να ξεφύγουν
χωρίς πάντοτε να βρίσκουν την πολυπόθητη διέξοδο προς την ελευθερία, την πόρτα
του ποιήματος. Κινούμενο μεταξύ αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, το ποίημα θίγει ένα διαχρονικό θέμα, αφού σε όλες τις εποχές πολλοί είναι εκείνοι που, επειδή νιώθουν αιχμάλωτοι των προσωπικών και κοινωνικών τους καταναγκασμών, παραμένουν παθητικοί και περιχαρακωμένοι στην "ασφάλεια" των γνωστών και συνηθισμένων δρόμων που ακολουθούν. Η εμφατική επανάληψη της φράσης "Πήγαινε και άνοιξε την
πόρτα", μια προτροπή προς ένα ακαθόριστο ποιητικό υποκείμενο
που θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, σε συνδυασμό με τις ονειρικές εικόνες, που προσδίδουν μία λυρική
χροιά στο πεζολογικό ποίημα του Χόλουμπ, τονίζουν τους περιορισμούς που κρατούν
δέσμιο τον άνθρωπο και παράλληλα ρίχνουν φως στις ομορφιές της ζωής που χάνει
εκείνος που δεν τολμά να απλώσει το χέρι του για να ανοίξει την πόρτα.
Παγιδευμένο στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φυλακή και τη λύτρωση, το ποιητικό
υποκείμενο καλείται να κάνει το μεγάλο βήμα ακόμα κι αν αντικρίσει τη
σκοτεινιά, ακόμα και αν είναι μόνο ο κούφιος άνεμος έξω από την πόρτα, ακόμα
και αν δεν αντικρίσει τίποτα. Αρκεί που μπορεί να γίνει κάποιο ρεύμα, όπως λέει
με ειρωνική διάθεση στο τέλος ο ποιητής γιατί αξίζει πραγματικά ο άνθρωπος να
τολμήσει να χαράξει τα βήματα του προς την πόρτα, το σύμβολο της απόφασης του
καθενός να αποδεχτεί τις προκλήσεις που του επιφυλάσσει η ζωή.
Σχόλια
Καλή εβδομάδα ! 🙂