Οι ρετσίνες του βασιλιά, Ι. Ζουργός

Από την Αλεξάνδρα Γερακίνη

Οι ρετσίνες του βασιλιά, λοιπόν… Και μόνο ο τίτλος του βιβλίου είναι δελεαστικός, αινιγματικός και ρευστός. Μα πώς είναι δυνατόν, θα αναρωτηθεί κάποιος, ένας βασιλιάς να πίνει ρετσίνα, αυτό το ευτελές ποτό των λαϊκών τάξεων που φαντάζει τόσο παράταιρο στην κρυστάλλινη βασιλική κούπα;

Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού, προσπαθώ να αφουγκραστώ τον παλμό της Ιστορίας, να περπατήσω παρέα με τους ήρωες άλλοτε σε γνωστά και άλλοτε σε άγνωστα μονοπάτια του παρελθόντος και να μυηθώ στη μαγική σχέση ιστορίας και μυθοπλασίας που σκιαγραφείται στα περισσότερα βιβλία του συγγραφέα. Αυτή τη φορά, όμως, αυτό που αναδύεται από τις σελίδες του τελευταίου βιβλίου του Ζουργού δεν είναι η μυρωδιά της δημόσιας ιστορίας, αλλά η μυρωδιά της βαθιά εσωτερικής και προσωπικής ιστορίας μιας ελληνικής οικογένειας στα χρόνια της κρίσης. Μήπως όμως οι αθέατες και ιδιωτικές όψεις της οικογενειακής ιστορίας είναι ταυτόχρονα και πλευρές της δημόσιας σφαίρας; Με ποιον τρόπο το ιδιωτικό, στη συγκεκριμένη περίπτωση η οικογένεια και οι προσωπικές της περιπέτειες, παρεισφρέουν στο δημόσιο και πώς το δημόσιο εγκολπώνεται το ιδιωτικό; Πρόκειται για έναν προβληματισμό που γίνεται ακόμα πιο ερεθιστικός, αφού ο συγγραφέας φροντίζει να τον διανθίσει με μπόλικο άρωμα ρετσίνας και πλούσιες δόσεις από το μυθιστορηματικό σύμπαν του Σαίξπηρ και του Ραμπελέ. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο-έκπληξη, ένα βιβλίο-πρόκληση, ένα βιβλίο-σχόλιο για την κρίση στη χώρα μας που δεν έχει τρυπώσει μόνο στην τσέπη μας, αλλά και σε κάθε θεατή και αθέατη πλευρά της ύπαρξής μας.

Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο εβδομηντάρης Λεόντιος Έξαρχος, συνταξιούχος πια πολιτικός μηχανικός και πρώην επιτυχημένος μεγαλοεργολάβος, και ο σαιξπηρικός βασιλιάς Ληρ ακολουθούν παράλληλες πορείες σε διαφορετικές εποχές και μπαινοβγαίνουν ο ένας στη ζωή του άλλου με φόντο ένα παιχνίδι διακειμενικής συνομιλίας. Και οι δύο στη δύση της ζωής τους βλέπουν να χάνουν σταδιακά το άνισο παιχνίδι με τον χρόνο, τα πρωτεία να γλιστρούν από τα χέρια τους και να αποκαθηλώνονται από τον γλυκό θρόνο της εξουσίας που τους χάρισε όλα όσα ονειρεύτηκαν και πεθύμησαν: πλούτο, δόξα, δύναμη που όμως –αλίμονο– αποδείχτηκαν τελικά σαθρά για να τους εξασφαλίσουν τα ήσυχα και ήρεμα γηρατειά, τα ποτισμένα από την αγάπη και τη ζεστασιά που τόσο έχει ανάγκη η τρίτη ηλικία.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:  https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/14775-retsines-vasilia