ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (1792 - 1869)

Ρομαντικός, αρχαιολάτρης και νεοκλασικιστής ποιητής. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε και σπούδασε στο Λιβόρνο, την Πίζα και τη Φλωρεντία, «ανοίχτηκε» στη Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο, όπου δίδασκε ιταλικά στους Έλληνες και έγραφε πατριωτικά, πολιτικής υφής ποιήματα, που άρεσαν πολύ στους ξένους, ιδιαίτερα στους Γάλλους και τους Ιταλούς, αλλά συναντούσαν απόρριψη από τα ελληνόφωνα κέντρα της εποχής, όπως το Φανάρι, προ του Αγώνα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης αλλά και μετά..

Ρομαντικός, αρχαιολάτρης και νεοκλασικιστής ποιητής. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε και σπούδασε στο Λιβόρνο, την Πίζα και τη Φλωρεντία, «ανοίχτηκε» στη Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο, όπου δίδασκε ιταλικά στους Έλληνες και έγραφε πατριωτικά, πολιτικής υφής ποιήματα, που άρεσαν πολύ στους ξένους, ιδιαίτερα στους Γάλλους και τους Ιταλούς, αλλά συναντούσαν απόρριψη από τα ελληνόφωνα κέντρα της εποχής, όπως το Φανάρι, προ του Αγώνα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης αλλά και μετά...

Η ένσταση των Ελλήνων ήταν η γλώσσα του Κάλβου. Ούτε καθαρεύουσα ούτε δημοτική τη θεωρούσαν, ενώ ταυτόχρονα τους ξένιζε η ανάμειξη των ρομαντικών πατριωτικών κηρυγμάτων με την αυστηρότητα και κάθε άλλο παρά λυρικότητα του λόγου, όπως είχαν συνηθίσει από τον συνομήλικό του Σολωμό.
Είναι χαρακτηριστική η «Ωδή εις Σάμον» από τα «Λυρικά», που θεωρούνται (10 στον αριθμό) το σπουδαιότερο έργο του. Πρόκειται για την πιο γνωστή ωδή του Κάλβου, μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, που ξεκινά με τους εξής στίχους: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Τον Κάλβο συνεπήρε η Ελληνική Επανάσταση, τον έφερε στο Ναύπλιο, αλλά τον έδιωξε σύντομα η μελαγχολία από τη διχόνοια που διαπίστωσε το 1827. Εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, όπου δίδαξε στην Ιόνιο Ακαδημία και αργότερα πήγε πάλι στη Αγγλία, όπου πραγματοποίησε δεύτερο γάμο.

Πηγή: http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23572&subid=2&pubid=40676965

Εις Σάμον

Στροφή πρώτη.
 Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.......