Ενότητα 4: Ενωμένη Ευρώπη και Ευρωπαίοι πολίτες

Παρακολουθούμε τα βίντεο που ακολουθούν, συμβουλευόμαστε τον δικτυακό χώρο της ευρωπαϊκής ένωσης: http://europa.eu/teachers-corner/12_15/index_el.htm και  http://europa.eu/publications/slide-presentations/index_el.htm , συμβουλευόμαστε τους παρακάτω ιστότοπους http://www.europarl.europa.eu/atyourservice/el/displayFtu.html?ftuId=FTU_5.12.3.html και http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/ti-einai-i-synthiki-kai-i-zoni-sengken και απαντάμε στις ακόλουθες ερωτήσεις: 
  

           

1. Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε η ευρωπαϊκή ένωση; 
2.  Ποιος πρότεινε πρώτος την ένωση της Ευρώπης και πότε; 
3. Το 1951 έξι χώρες υπέγραψαν τη συνθήκη της Ρώμης. Ποιες ήταν αυτές οι χώρες και ποιο το περιεχόμενο της συνθήκης; 
4.  Ποιες συνθήκες ακολούθησαν το 1957; 
5. Πότε προσχωρεί η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ένωση;  
6. Πότε υπεγράφη η συνθήκη του Μάαστριχτ και ποια η σημασία της; 
7. Πόσα κράτη-μέλη έχει σήμερα η ευρωπαϊκή ένωση; 
8.  Ποια κριτήρια πρέπει να τελεί ένα  κράτος για να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση; 
9. Ποιες είναι οι υποψήφιες χώρες για ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση; 
10. Ποια είναι  τα βασικά όργανα της ευρωπαϊκής ένωσης; 
11. Πόσα είναι τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και με πόσα μέλη συμμετέχει η Ελλάδα; 
12. Πότε εισήχθη το ευρώ και  σε πόσες χώρες έχει ισχύ νόμιμου νομίσματος; Πότε έγινε το ευρώ το νόμισμα της Ελλάδας; 
13. Τι συμβολίζει η ευρωπαϊκή σημαία; 
14. Ποια μέρα γιορτάζεται ως ημέρα της Ευρώπης και γιατί; 
15. Ποιος είναι ο συνθέτης του ύμνου της Ευρώπης και τι συμβολίζει; 
16. Ποιοι είναι οι στόχοι της ευρωπαϊκής ένωσης; 
17. Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες της μεταναστετικής πολιτικής της Ευρώπης; 
18. Τι είναι η συνθήκη Σένγκεν;  

Η Μπλε ταινία

 Η «Μπλε» ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι είναι από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες που έχει αφήσει παρακαταθήκη η Έβδομη Τέχνη. Είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του μεγάλου σκηνοθέτη, βασισμένο στα χρώματα της γαλλικής σημαίας – ακολούθησε η «Λευκή» και η «Κόκκινη», οι οποίες συμβολίζουν αντίστοιχα τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Η ταινία είναι ένα άγγιγμα και μια δόνηση για την ψυχή, σκηνοθετημένη εξαιρετικά από έναν από τους τελευταίους κινηματογραφιστές (πέθανε το 1996) που κατάφερναν να διεισδύσουν και να ανιχνεύσουν τα μονοπάτια της με τόση ευαισθησία. Ο Κισλόφσκι αναδεικνύει τη μούσα του πρωταγωνίστρια, Ζιλιέτ Μπινός, δημιουργώντας αριστοτεχνικά φωτογραφικά καρέ στην οθόνη, με το μπλε χρώμα να κυριαρχεί. Με απλό αλλά συγκλονιστικό τρόπο μοιραζόμαστε το πεπρωμένο της ηρωίδας και τα συναισθήματά της. Την απώλεια, που σταδιακά θα φέρει την εσωτερική αναγέννηση και μια νέα αρχή της ζωής της. Την απελευθέρωση από τη μνήμη, από ολάκερο το παρελθόν και τον πόνο. Το μέγιστο όπλο της για αυτή την αποδέσμευση και την απόκτηση της ελευθερίας της θα είναι, βέβαια, η ατόφια, η απόλυτη αγάπη, το μόνο μέσο για τη λύτρωση και την κάθαρση.

Η μουσική έχει την υπογραφή του διάσημου αυτοδίδακτου Πολωνού συνθέτη, Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ. Η ταινία με τη μουσική έχει ίσως το μεγαλύτερο δέσιμο που έχει επιτευχθεί ποτέ στον κινηματογράφο. Ο Πράισνερ, ακολουθώντας και αυτός τα βήματα της ηρωίδας αριστοτεχνικά, με αισθαντικότητα, φτάνει σε μοναδικά μουσικά κρεσέντο. Καθορίζει την ατμόσφαιρα της ταινίας και είναι πιστός στο πνεύμα της, ταιριάζοντας τέλεια μαζί της τη μουσική. Λειτουργεί καταλυτικά, κάνει και αυτή τομές στην ψυχή, προκαλεί δυνατή συγκίνηση. Οι νότες, γεμάτες χρώματα, μας πλημμυρίζουν, μας διεγείρουν, μας φορτίζουν, και οδηγείται έτσι ο θεατής σε αγαλλίαση, ελπίδα και εξαγνισμό.

 Στην υπόθεση του έργου, ο άντρας της ηρωίδας, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μαζί με το παιδί της, ήταν διάσημος συνθέτης. Είχε αναλάβει να συνθέσει ένα «Κοντσέρτο για την Ενωμένη Ευρώπη», το οποίο του είχε ζητήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, και το είχε αφήσει ημιτελές. Θα το ολοκληρώσει η Ζιλί της ταινίας από την παρτιτούρα που έχει διασωθεί. Στο τέλος λοιπόν του έργου ο Πράισνερ φθάνει στο αποκορύφωμα της τέχνης του, επιλέγοντας τον ύμνο της αγάπης, με στίχους από την Προς Κορινθίους επιστολή του Απόστολου Παύλου και τη χορωδία να το ερμηνεύει στην ελληνική γλώσσα σε δύο εκδοχές, μία της Ζιλί και μία του Πατρίς, θαυμάσιες και οι δύο, ενώ στη δεύτερη που έχουμε στο τέλος μετά τους στίχους, είναι λυρική και ακούγεται πιο καθαρά ο στίχος στα ελληνικά.

Ο ύμνος της αγάπης

(Α’ Κορινθίους κεφ. ιγ’ στίχοι 1-13)

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,

αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον

αλαλάζον• και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια

πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν,

ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν είμι• και εάν

ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα

μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι• Η

αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη

ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα

εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί

τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία• πάντα στέγει, πάντα

πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει• η αγάπη ουδέποτε

εκπίπτει• είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται• είτε γλώσσαι

παύσονται• είτε γνώσις καταργηθήσεται• εκ μέρους δε

γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν• όταν δε έλθη το

τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται• ότε ήμην νήπιος,

ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος

ελογιζόμην• ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου•

βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε

πρόσωπον προς πρόσωπον• άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε

επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην• νυνί δε μένει πίστις,

ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα• μείζων δε τούτων η αγάπη•

                                                           

                                                          Στη νεοελληνική γλώσσα

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη,

θα είχα γίνει χαλκός που ηχεί ή τύμπανο που κροταλίζει• Και αν έχω το χάρισμα

της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια και κάθε γνώση,και αν έχω όλη την

πίστη, ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν θα είμαι τίποτε•

Και αν ακόμα μοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψωτους πεινασμένους,

και αν παραδώσω το σώμα μου να καεί στην πυρά, αλλά δεν έχω αγάπη,

δεν θα έχω κανένα όφελος• H αγάπη μακροθυμεί, είναι ελεήμων•

H αγάπη δεν φθονεί• H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν ματαιοδοξεί,

δεν ασχημονεί, δεν κοιτάζει το συμφέρον της, δεν θυμώνει, δεν κρατάει το κακό,

δεν χαίρεται για την αδικία, συγχαίρει την αλήθεια• Πάντα προστατεύει, πάντα

πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει• H αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει•

Είτε είναι προφητείες, θα καταργηθούν, είτε είναι γλώσσες θα πάψουν,

είτε είναι γνώση, θα καταργηθεί• Γιατί μέχρι ενός σημείου γνωρίζουμε

και μέχρι ενός σημείου προφητεύουμε• Όταν όμως έρθει το τέλειο, τότε

το μέχρι ενός σημείου θα καταργηθεί• Όταν ήμουν παιδί, σαν παιδί μιλούσα,

σαν παιδί σκεφτόμουν, σαν παιδί συμπέρανα συλλογιζόμενος• Όταν όμως

έγινα άντρας, σταμάτησα να κάνω ό,τι κάνει ένα παιδί• Γιατί, πραγματικά,

ακόμη και τώρα βλέπουμε σαν σε θολό καθρέφτη• τότε δε πρόσωπο

με πρόσωπο• ακόμη και τώρα γνωρίζω μέχρι ενός σημείου, τότε όμως

θα γνωρίζω τα πάντα όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός• Μετά ταύτα μένει

 η πίστις, η ελπίδα, η αγάπη, τα τρία αυτά• μείζων όλων αυτών η αγάπη• 

Πηγή:  http://videosmusicview.blogspot.gr/2012/11/blog-post_30.html  
και  http://taenoikwkaiendimw.blogspot.gr/2014/01/4.html 

Και ένα πρόσφατο άρθρο για να ξεκινήσει η συζήτηση....

Η Ευρώπη σε πορεία παρακμής, Α.Παπαχελάς
 
Οποιος νομίζει ότι αυτό που ζούμε στην Ελλάδα είναι κάτι το μοναδικό είναι γελασμένος. Βιώνουμε σε πιο ακραία μορφή φαινόμενα που είναι παγκόσμια και αλλάζουν τον κόσμο.
Από οικονομικής απόψεως, είμαστε ο αδύναμος κρίκος μιας Ευρώπης που φτωχαίνει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Διάβαζα κάπου τελευταία πως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ίδιας της Κομισιόν, το επίπεδο διαβίωσης στην Ευρώπη το 2023 θα βρίσκεται στο 60% του αντίστοιχου των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα διεθνή κεφάλαια εγκαταλείπουν τη Γηραιά Ηπειρο, η οποία βρίσκεται σε μια πορεία παρατεταμένης παρακμής.
Οπως έγραφε ένας διάσημος Βρετανός ιστορικός, η Ευρώπη δεν θα έχει κάποιο θεαματικό τέλος τύπου Πομπηίας, σίγουρα όμως έχει πάρει τον δρόμο της παρακμής τον οποίο ακολούθησαν άλλες σημαντικές αυτοκρατορίες.
Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που αντιμετώπισε κρίση χρέους και βιωσιμότητας του οικονομικού της μοντέλου. Πολλοί πίστευαν ότι θα ακολουθούσαν η Γαλλία, η Ιταλία ή η Ισπανία. Αν μία από αυτές «έπεφτε», αν δηλαδή σταματούσε να έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές, η Ευρώπη θα τελείωνε στη σημερινή της μορφή. Κανείς δεν μπορεί να «διασώσει» μια τόσο μεγάλη χώρα. Οσοι ξέρουν καλά την Ευρωζώνη διατείνονται πως τελικά η Ισπανία είναι αυτή που έσωσε τα πράγματα τα τελευταία δύο χρόνια. Τώρα όμως ανησυχούν γιατί τόσο η Ιταλία όσο και η Ισπανία έχουν μπει σε περιόδους πολιτικής αστάθειας. Η Γαλλία ακολουθεί... Στην οικονομική κρίση ήλθαν να προστεθούν το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα και η τρομοκρατία. Η Ευρώπη νιώθει ευάλωτη, πιεσμένη από πολλές πλευρές και αδύναμη. Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ο ασθενής κρίκος και στα δύο μέτωπα. Στο οικονομικό, δείχνει δυσχέρεια να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις και πέφτει συνεχώς θύμα της αδυναμίας και της ανεπάρκειας των θεσμών της και του πολιτικού προσωπικού. Στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με ένα κράτος που κινείται συνεχώς στο «κόκκινο», χωρίς επαρκή μέσα και ισχυρές δομές.
Θα δούμε πού θα πάει η Ευρώπη τα επόμενα 3-4 χρόνια. Ο κίνδυνος ενός συνδυασμού εθνικισμού, απομονωτισμού και λαϊκισμού είναι εμφανής ως αντίδραση στην κλιμακούμενη φτωχοποίηση και στο αίσθημα ανασφάλειας που σαρώνει μεγάλα στρώματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Και εκεί είμαστε «μπροστά», και όχι μόνο στην Ευρώπη. Ακόμη και στις ΗΠΑ, η ανασφάλεια μιας μεσαίας τάξης που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της προκαλεί ακραία πολιτικά φαινόμενα, τα οποία είναι προϊόντα μιας βαθύτερης καχυποψίας απέναντι σε κάθε τι συστημικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ και η αντοχή του, για παράδειγμα, δεν είναι κάτι παροδικό. Βασίζεται σε μια βαθιά αντισυστημικότητα, σε διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας και σε μια υποκουλτούρα που καλλιεργήθηκε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το ίδιο συμβαίνει στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε σκανδιναβικές χώρες.
Εμείς τα περάσαμε νωρίς όλα αυτά, και την οικονομική και την πολιτική κρίση. Εχουμε δείξει, και επιμένω σε αυτό, μεγάλη ωριμότητα και καρτερικότητα ως λαός, παρά τα λάθη και τα σημαντικά στραβοπατήματα. Αν μια χώρα σαν τη Γαλλία είχε περάσει όσα η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είμαι βέβαιος πως θα είχε ξαναζήσει την «Ημέρα της Βαστίλλης».

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/844395/opinion/epikairothta/politikh/h-eyrwph-se-poreia-parakmhs