Δραστηριότητες δημιουργικής γραφής
Οι μαθητές του Β5 διάβασαν ποιήματα με θέμα την Ελλάδα και ζωγράφισαν εικόνες των ποιημάτων.
.
Το ημερολόγιο δείχνει 2009 κι η Παγκόσμια οικονομική κρίση έχει κάνει την εμφάνισή της στην Ελλάδα μετά από τους δαπανηρούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας που ακόμα και σήμερα πολλοί αναρωτιούνται τον λόγο που διοργανώθηκαν στη χώρα μας. Αρκετοί έχουν ήδη τις προβλέψεις για τα δύσκολα χρόνια που ακολουθούν και σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο να μεταναστεύσουν σε πιο ανεπτυγμένες χώρες για μια καλύτερη ζωή. Η οικονομία έχει αρχίσει να καταρρέει, οι δανειστές έχουν μπει στο τραπέζι κι η χώρα ξεκινά να "αδειάζει" ψυχολογικά και πληθυσμιακά. Οι περισσότερες γειτονιές ερημώνονται, η επαρχία εγκαταλείπεται κι η πρωτεύουσα με την συμπρωτεύουσα γεμίζουν, σφύζουν από ζωή και κίνηση.
Εφτά χρόνια αργότερα βρισκόμαστε σε σεμνότερη θέση καθώς το υπέρογκο χρέος στέκεται εμπόδιο στην πρόοδο και την ανάπτυξη, οι δανειστές επιβάλλουν αυστηρότερα και σκληρότερα μέτρα λιτότητας, φόρους και άλλα που ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό. Πλέον οι πόλεις μοιάζουν εγκαταλελημένες στην επαρχία, παραμελημένες στην πρωτεύουσα, ενώ τα καυσαέρια καλύπτουν τον καθαρό αέρα, το παγκόσμιο κλίμα αλλάζει, καθώς δημιουργείται και το πρόβλημα της ρύπανσης. Μοναδική ελπίδα η νέα γενιά, με τις πρωτοπορειακές ιδέες, τις εφευρετικές λύσεις αλλά κάτω από την σκιά των προβλημάτων της χώρας.(Β.Σ.)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πρωί Σαββάτου στην βομβαρδισμένη
Δαμασκό. Η πολυμελής οικογένεια κι εγώ κρυμμένοι στα χαλάσματα ενός παλιού σπιτιού στην άλλη άκρη της πόλη ακούγαμε τις σειρήνες
του πολέμου που ηχούσαν δυνατά στα αυτιά μας. Ξαφνικά, οι αναμνήσεις μου από το παρελθόν πέρασαν μπροστά από τα
μάτια μου σαν κινηματογραφική ταινία, αφού κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα
ένα σκουριασμένο κίτρινο ποδήλατο.
Σαν χθες το θυμάμαι…Με τους
φίλους μου πηγαίναμε καθημερινά βόλτα με τα ποδήλατα μας ατέλειωτες ώρες! Ακόμα
θυμάμαι τα παιχνίδια που παίζαμε με τα παιδιά κάθε απόγευμα στη καταπράσινη αυλή του κυρίου Γιώργου.
Μαζευόμασταν αρκετά παιδιά από την παιδική ηλικία μέχρι και την εφηβική. Δεν θα
μπορούσα να ξεχάσω το αγαπημένο σημείο του σπιτιού μου, που ήταν το παράθυρο
του μπαλκονιού. Εκεί καθόμουν τα ηλιόλουστα μεσημέρια και θαύμαζα τις ομορφιές της
γειτονιάς μου, όπως για παράδειγμα τα πολύχρωμα άνθη και φυτά που ξεφύτρωναν σε
κάθε γωνιά των μικρών κατοικημένων σπιτιών. Επιπλέον, κάθε βραδάκι καθόμασταν
στο ξύλινο κιόσκι και τραγουδούσαμε παραδοσιακά και ρομαντικά τραγούδια,
σκορπίζοντας έτσι στη γειτονιά μελωδικές φωνές.
Στη γειτονιά υπήρχαν μικροί και
στενοί δρόμοι που κατέληγαν στην κεντρική πλατεία. Τα σπίτια ήταν χαμηλά,
συνήθως στις αποχρώσεις του άσπρου και του γκρι. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες παρά
μόνο απλές μονοκατοικίες. Συνήθως ήταν μονώροφες αλλά δεν έλειπαν και τα σπίτια
δύο ορόφων. Συχνά συγκεντρωνόμασταν στον πλάτανο που κρέμονταν από τα κλαδιά
του δυο άσπρες ξύλινες κούνιες. Οι μέρες συνέχιζαν να κυλούν με κέφι και χαρά.
Μετά από λίγο καιρό, όταν
σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και ηρέμησαν τα πράγματα, αποφασίσαμε να
επισκεφτούμε την παλιά μας γειτονιά με την ελπίδα ότι θα είχε απομείνει κάτι.
Ατυχείς όμως οι προσευχές και οι ελπίδες….Η γειτονιά ήταν γεμάτη με ερείπια και
υπήρχαν χαλάσματα παντού. Τα σπίτια ήταν
εγκαταλειμμένα και κατεστραμμένα. Το οξυγόνο δεν ήταν καθαρό και δεν μπορούσες
να αναπνεύσεις. Η μυρωδιά θανάτου πλανιόταν στον αέρα. Ένιωσα ένα δυνατό πόνο
στην καρδιά, καθώς αισθανόμουν πως γκρεμίζεται όλος ο κόσμος γύρω μου. Δεν
μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το παλιό μου σπίτι…Η μόνη επιλογή ήταν η μετανάστευση
σε άλλο κράτος. Είχαμε τουλάχιστον μια ελπίδα διάσωσης.
Κλείνοντας τις σκέψεις μου,
αντικρίζω το παρόν και το άγνωστο μέλλον μου έχοντας σαν όπλο μου το όμορφο
αλλά χαμένο παρελθόν μου. Η ελπίδα μου ζωντανεύει ξανά..(Α.Τ.)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θυμάμαι τότε που βγαίναμε με τους
φίλους μου και παίζαμε κάθε μέρα. Τότε επικρατούσε ησυχία παντού τριγύρω στη
γειτονιά. Ολημερίς βρισκόμαστε στις αλάνες και παίζαμε με την ώρα, βέβαια
γυρνούσαμε μούσκεμα από τον ιδρώτα αλλά πάντοτε με χαμόγελα στο πρόσωπο μας. Περνούσαμε
πολύ όμορφα και κάναμε αξέχαστα πράγματα. Επίσης θυμάμαι εκείνους τους πανέμορφους
κήπους που πάντοτε ξεχώριζαν, εκείνα τα παιχνίδια που παίζαμε όλοι μαζί στις αυλές
των σπιτιών μας, τα στάδια, του ευγενικούς και καλόψυχους ανθρώπους. Ήταν με
λίγα λόγια ένας παράδεισος.
Όλα αυτά όμως καταστράφηκαν.
Εργοστάσια χτίστηκαν στις τοποθεσίες των σταδίων που παίζαμε, τα μικρά σπίτια
και οι ξεχωριστοί κήποι γκρεμίστηκαν και τώρα στη θέση τους βρίσκονται τεράστιες
πολυκατοικίες. Από τότε σταμάτησαν να βγαίνουν τα παιδιά για να διασκεδάσουν,
πολλοί φίλοι μου χάθηκαν λόγω της μετακόμισης τους σε άλλες τοποθεσίες, πολλοί
φίλοι μου έχασαν τα σπίτια τους με αποτέλεσμα να μη τους ξαναδώ. Ο δρόμος είναι
γεμάτος με καυσαέρια, οι χώροι αναψυχής έχουν χαθεί πια. Κάθε ίχνος χαράς έχει
φύγει από το πρόσωπο όλων των κατοίκων. Κάθε όνειρο καταστράφηκε και οι
γειτονιές που ξέραμε ως τώρα δεν ήταν ίδιες, είχαν μετατραπεί σε χαλασμένες
γειτονιές. (Ν.Τ.)
Σχόλια