Ήμουν κι εγώ στο Μεσολόγγι

 Οι μαθητές του Γ2 διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο του Ι. Ζουργού "Αηδονόπιτα" και κατέγραψαν τη στιγμή της εξόδου σαν να έζησαν οι ίδιοι τα γεγονότα.

Ξημερώνει η 10^η Απριλίου 1826… Όλα στην πόλη είναι έρημα, βουβά, όλοι ετοιμάζονται…Ετοιμάζονται να ξημερώσει μια καινούρια μέρα, μια μέρα λευτεριάς. Έτοιμοι είμαστε κι εμείς, αφού πήραμε τις κατάλληλες προμήθειες και συμβουλές και αφού δεθήκαμε από την μέση για να μη χαθούμε, κατευθυνθήκαμε στην κεντρική πλατεία. Εκεί μας είπαν πως πρέπει να δώσουμε αφιόνι στα μωρά για να μη κάνουν φασαρία. Έφτασε η μεγάλης στιγμή…Η διοίκηση να σηκωθούμε και χωρίς λαλιά να πάμε στην πύλη από την οποία θα γινόταν η έξοδος, όταν δινόταν το σύνθημα. Το σύνθημα δόθηκε, η πύλη άνοιξε και όλος ο κόσμος άρχισε να περπατάει βουβός. Δεν είχαμε φτάσει στα μισά της γέφυρας, όταν άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα βόλια. Οι πυροβολισμοί έπεφταν χωρίς σταματημό, φωτιές φαίνονταν αναμμένες μπροστά και ο ένας προσπαθούσε να ενθαρρύνει τον άλλον. Στον δρόμο βλέπαμε σωρούς νεκρών, κάποιοι φώναξαν: «Μη σταματάτε….Όλοι μαζί ενωθείτε και προχωράτε. Μόνο έτσι μπορούμε..». Είχαμε μείνει πια λίγοι, πολλοί είχαν χαθεί στον δρόμο….Για μια στιγμή έγινε παύση, ακούγονταν μόνο τα ουρλιαχτά. Συνεχίσαμε να προχωράμε μέχρι που μπροστά μας αντικρίσαμε τον τούρκικο στρατό, πεζικό και ιππικό. Πανικοβλημένοι, τρέχαμε από δω και από κει να βρούμε ΄να σημείο να καλυφθούμε. Κάποιοι πολέμησαν μέχρι τελικής πτώσης και πέθαναν ηρωικά. Εγώ με την κόρη μου τρέξαμε και ανεβήκαμε σε ένα άλογο του οποίου ο καβαλάρης είχε σκοτωθεί. Αρχίσαμε να ιππεύουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, προσπαθώντας να αποφύγουμε τα βόλια αλλά και να βρούμε έξοδο διαφυγής. Πίσω μας ακούγονταν ακόμα ουρλιαχτά και η πόλη φλεγόταν. Το Μεσολόγγι φλεγόταν, το Μεσολόγγι δεν υπήρχε πια, ελάχιστοι επέζησαν και πολλοί αιχμαλωτίστηκαν. Εγώ και η κόρη μου θα ζήσουμε να θυμόμαστε όλους αυτούς που έπεσαν στο όνομα της ελευθερίας. Θα θυμόμαστε το Μεσολόγγι σαν μια πόλη που κάηκε από τους εχθρούς αλλά δεν παραδόθηκε σε αυτούς.

Ι.Κ.

_________________________________________________________________

10 Απριλίου 1826

Ο κλοιός στένεψε. Οι γενναίοι στρατιώτες μας δεν μπορούν να αμυνθούν άλλο και πρέπει να πάρουμε μιας τεράστιας σημασίας απόφαση. Όχι μόνο για μας αλλά και για τους αμάχους μας. Κόντευε να μεσημεριάσει, εγώ και οι άλλοι στρατηγοί συγκεντρωθήκαμε στο σπίτι του αρχηγού για να μας αναγγείλει το εξής: «Σήμερα, θαρραλέοι στρατηγοί μου, το έθνος μας θα γράψει ακόμη μια λαμπρή σελίδα με ολόχρυσα γράμματα. Το σχέδιο έχει ως εξής: Οι άμαχοι θα φύγουν από την πίσω έξοδο με το ένα τρίτο του στρατεύματος και οι υπόλοιποι θα αμυνθούμε ηρωικά». Μετά από αυτή τη συνάντηση πήρα θάρρος και έτσι ετοιμάστηκα για τη μεγάλη βραδιά. Είχαμε δώσει ένα κοινό σημείο συνάντησης λίγα μέτρα μακριά Κόντευε να ξημερώσει και γεμάτος τόλμη ήμουν μπροστάρης με το σπαθί μου να παίρνει φωτιές πριν καν ξεκινήσουμε. Λίγο μετά την έξοδο, τους βρήκαμε μπροστά μας και εγώ σαν ένας σύγχρονος Αχιλλέας έριχνα τους εχθρούς τον έναν μετά τον άλλον, τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Μετά από ώρες κάποιοι κατορθώσαμε και φτάσαμε σε ασφαλές σημείο. Δυστυχώς από τους άμαχους λίγοι τα κατάφεραν….

11 Απριλίου 1826

Δόξα τω Θεώ, είμαστε ζωντανοί, ασφαλείς και από ελεύθεροι πολιορκημένοι είμαστε πια ελεύθεροι, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Αλλά ο δρόμος για την απόλυτη απελευθέρωση είναι μακρύς και δύσβατος. Με τη δύναμη όμως της ψυχής μας και το πολυμήχανο μυαλό μας  μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μυριάδες σαν κι αυτούς….

Μ.Κ.-Β.Μ.

 _________________________________________________________________

Έφτασε η ώρα που θα το επιχειρούσαμε. Θα ξεκινούσαμε την έξοδο…. Οι ετοιμασίες είχαν σχεδόν τελειώσει: τα μπαρούτια, οι καραμπίνες, τα μαχαίρια ήταν έτοιμα. Το μόνο που έμεινε να ετοιμαστεί ήταν η ψυχολογία των υπολοίπων. Τώρα θα μας δώσουν συμβουλές οι Σουλιώτες και οι άνδρες του Μακρή. «Να μείνετε όλοι ενωμένοι», μας είπαν. Ήμασταν έτοιμοι. Οι μανάδες είχαν δώσει αφιόνι στα μωρά για να αποκοιμηθούν, να μη μας προδώσουν. Περάσαμε το γεφυράκι σιωπηλοί και στριμωγμένοι. Οι άνδρες που προπορεύονται έδωσαν το σήμα. Ξαφνικά όλοι οι κάτοικοι του Μεσολογγίου άρχισαν να τρέχουν προς το αντίπαλο στρατόπεδο, μαζί κι εγώ. Συνεχίζαμε να τρέχουμε και να πυροβολούμε όποιον βρίσκαμε μπροστά μας. Οι περισσότεροι τρέχουν και βρίσκονται κοντά στην οικογένεια τους. Εγώ είμαι ακόμη με τον φίλο μου. Όσο μπορούμε κρατιόμαστε σε κοντινή απόσταση αλλά αρχίζει η αντεπίθεση από το αντίπαλο στρατόπεδο. Κανονιές πέφτουν παντού και σκορπίζουν τον θάνατο. Δυστυχώς, ο φίλος μου τραυματίζεται και μένει πίσω. Τώρα πια έχασα και τον μοναδικό δικό μου άνθρωπο αλλά δεν έχασα την ελπίδα μου επειδή είμαστε ενωμένοι. Συνεχίζουμε να πυροβολούμε και να εξοντώνουμε όποιον εχθρό βλέπουμε μπροστά μας. Από τη στιγμή όμως που φτάνουμε στο αντίπαλο στρατόπεδο, αρχίζουν τα δύσκολα. Οι εχθροί είναι πολυπληθέστεροι και μανιωδώς σπέρνου τον θάνατο. Αρχίζουμε να χωριζόμαστε. Όλο και περισσότεροι πέφτουν ηρωικά στο χώμα. Τότε όμως που σκέφτομαι να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου, τότε είναι που ακούγονται τα άλογα να έρχονται κατά πάνω μας. Πολλά από αυτά ποδοπατάνε ανθρώπους και άλλα πέφτουν νεκρά στο χώμα. Εγώ τραυματίζομαι , τα πόδια μου αιμορραγούν. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Σήμερα 12 Απριλίου βρίσκομαι φυλακισμένος κάπου και γράφω για την ηρωική μας έξοδο. Είμαι από τους λίγους που επέζησαν και καταγράφω αυτές τις στιγμές για να μάθουν όλοι την ηρωική μας προσπάθεια.

Π.Π.