Με αφορμή το κείμενο του Κ.Χαρπαντίδη "Χαλασμένες γειτονιές"

Χαλασμένες γειτονιές

Κάποτε οι γειτονιές ήταν γεμάτες παιδιά. Τώρα τα παιδιά είναι κλεισμένα στα σπίτια τους και τις περισσότερες ώρες τις περνούν μπροστά σε μία οθόνη. Κάποτε οι γειτονιές ήταν γεμάτες αλάνες και ανοιχτά οικόπεδα, χωρίς αυτοκίνητα. Τώρα οι γειτονιές είναι γεμάτες πολυκατοικίες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πολύβουους δρόμους. Κάποτε οι άνθρωποι στις γειτονιές γνώριζαν ο ένας τον άλλο και νοιάζονταν για τον γείτονα τους. Τώρα άγνωστοι μεταξύ τους, με το ζόρι λένε μια καλημέρα και δε νοιάζονται αν ο γείτονας τους είναι ζωντανός ή όχι.

Αυτές ήταν οι γειτονιές του κάποτε. Θυμούνται οι παππούδες μας και μας αφηγούνται ιστορίες με μάτια που λάμπουν από χαρά. Εμείς τα παιδιά προσπαθούμε στο τώρα και στο σήμερα να βρούμε τα δικά μας βήματα, να φτιάξουμε τις δικές μας ιστορίες και να δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον.

Οι χαλασμένες δικές μας γειτονιές, οι ιστορίες που μας λένε οι παλιότεροι και η ορμή η δική μας ας γίνουν η αρχή για να γίνει ένα καλύτερο αύριο με σεβασμό στο περιβάλλον και στον άνθρωπο.

Ν.Κ. 

Θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδιά. Τότε που ήμασταν ανέμελα, χωρίς έγνοιες, άγχος και προβλήματα. Θυμάμαι τότε που ξυπνούσα από τις 6 το πρωί μόνο και μόνο για να δω την αγαπημένη μου σειρά στην μικρή τηλεορασίτσα που είχαμε. Που έπαιρνα το ροζ με χρυσές λεπτομέρειες επάνω ποδήλατο μου και κατέβαινα την μεγάλη κακοφτιαγμένη, γεμάτη λακκούβες κατηφόρα για να πάω σχολείο το οποίο στοίχημα να απείχε μόλις 500 μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Θυμάμαι και τον κύριο Μανώλη, τον μπακάλη της γειτονιάς! Τι καραμέλες και παγωτά έτρωγα από αυτόν δεν λέγονται...τι άραγε να κάνει τώρα; Που να βρίσκεται και το κυριότερο, ζει ακόμα εκεί; Ζει ακόμα στην μικρή αυτή γειτονιά που μεγάλωσα, με τα παλιά αλλά παρόλα αυτά αξιοθαύμαστα και νεωτεριστικά για την εποχή τότε σπιτάκια; Σε εκείνη την γεμάτη δέντρα και μικρά παρκάκια όμορφη γειτονιά που όπου και να γύριζες έβλεπες παιδιά να παίζουν στους δρόμους; Μα τι λέω, δεν υπάρχει πλέον κάτι τέτοιο. Σήμερα υπάρχουν μόνο αυτά τα μεγάλα, άχαρα και καθόλου γοητευτικά κτήρια ή αλλιώς όπως λένε όλοι, οι πολυκατοικίες. Δεν μπορώ να πω, και γω σε ένα τέτοιο κτίριο μένω...όχι βέβαια από επιλογή μου. Βλέπετε εγώ ήταν να μείνω σε ένα μικρό διαμέρισμα που είχαμε αγοράσει με τους γονείς μου όταν ήμουν 11 δίπλα από το σπιτικό μας. Ήταν λέει για μένα όταν σπουδάσω και θέλω την ησυχία μου, καταλαβαίνετε, για να διαβάσω. Όχι βέβαια ότι δεν το επισκεπτόμουν και πριν σπουδάσω. Σχεδόν κάθε μέρα πήγαινα εκεί και το έριχνα μια ματιά, ή καθόμουν στο μπαλκόνι και χάζευα την θέα της θάλασσας με την Θάσο στο βάθος και το κάστρο το οποίο έχει πλέον γίνει μουσείο...Για να μην τα πολυλογώ, οι οικογένεια μου έχασε ή μάλλον πούλησε αναγκαστικά αυτό το διαμέρισμα για να γίνει κομμωτήριο. Όπως ακούσατε, κομμωτήριο! Λες και δεν έχουμε πολλά στην περιοχή! Και μόνο που το σκέφτομαι συγκινούμαι και δε θέλω...έχω και μια συνάντηση εξάλλου και πρέπει να είμαι σε καλή διάθεση...και τι δεν θα 'δινα για να γυρνούσα στα παλιά, τότε που ήμασταν ανέμελοι, χωρίς έγνοιες, άγχος και προβλήματα. 

Ζ.Σ.

Την προηγούμενη Κυριακή που έκανε αρκετό κρύο, ήμασταν σπίτι οικογενειακώς. Η μαμά μου καθώς έπινε τον καφέ της κοιτούσε κάποιες παλιές φωτογραφίες. Κάτσαμε κοντά της με τον αδελφό μου και αρχίσαμε να τις βλέπουμε κι εμείς. Η μαμά μας εξηγούσε μία προς μία τις φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία. Στις περισσότερες έβλεπες πολλά παιδιά της γειτονιάς να παίζουν χαμογελαστά και ευτυχισμένα. Τα σπίτι ήταν μονοκατοικίες με αυλές γεμάτες λουλούδια και δέντρα. Η μαμά, μας έλεγε πάντα με καμάρι ότι μεγάλωσε σε μια γειτονιά με πολλά παιδιά. Το παιχνίδι και η παρέα δεν της έλειψαν ποτέ. Παιχνίδι έξω στη γειτονιά χειμώνα καλοκαίρι! Κρυφτό, κυνηγητό, σπασμένο τηλέφωνο, επιτραπέζια κ.α. Δε φοβόνταν τίποτα τα παιδιά, γιατί πάντα μαζεύονταν πολλοί για παιχνίδι. Πήγαιναν και σε άλλες γειτονιές με τα ποδήλατά τους για περιπέτειες. Και οι γονείς τους,  τους έψαχναν φωνάζοντάς τους με τα ονόματά τους όταν αργούσαν πολύ να επιστρέψουν σπίτι. Ήταν μια πραγματική γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι σαν τις σημερινές γειτονιές στις οποίες δεν ακούγονται φωνές παιδιών. Τα παιδιά τώρα είναι κλεισμένα στα σπίτια τους λόγω υποχρεώσεων, δραστηριοτήτων, φόβου των γονιών μην τους συμβεί τίποτα και επειδή άλλαξαν οι προτιμήσεις τους στο θέμα του παιχνιδιού. Τώρα τα μικρά παιδιά παίζουν στους παιδότοπους και τα πιο μεγάλα με τα ηλεκτρονικά και τους υπολογιστές. Είναι κρίμα που έχει χαλάσει ο χαρακτήρας της γειτονιάς με το πέρασμα των χρόνων και τα παιδιά έχουν περιοριστεί μέσα στα σπίτια τους και δεν είναι έξω να παίζουν ανέμελα με τους φίλους τους.

Γ.Κ.