Απάντηση σε ερώτηση ερμηνευτικού σχολίου

Αργύρης Χιόνης, ΙΑ΄

Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις, πως

δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.

Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά

 τους πολυθρόνα, πολλοί πού για πάντα τους σκέπασε το

πουπουλένιο πάπλωμά τους.

Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ,

σ’ ένα κουτάλι του γλυκού... Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί

βαθιά πού κοιμούνται, ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.

Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

«Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη», 1986.

Ποιο είναι το θέμα που, κατά τη γνώμη σας, θίγει το ποίημα του Αργύρη Χιόνη; Ποια είναι η απάντηση του κειμένου; Ποια είναι η δική σας άποψη για το θέμα αυτό;

Το βασικό θέμα που θίγει το ποίημα του Α.Χιόνη είναι η ανούσια και βολεμένη ζωή την οποία κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει. Η εμφατική επανάληψη των ρημάτων ναυαγώ και πνίγομαι στους πρώτους στίχους σε συνδυασμό με τις οπτικές και ακουστικές εικόνες που συντίθενται από υλικά της καθημερινότητας σκιαγραφούν ανθρώπους που συνειδητά διάγουν ένα βίο χωρίς ενδιαφέροντα και προβληματισμούς. Πνιγμένοι οι άνθρωποι αυτοί στο καφέ και στη σούπα τους και βουλιαγμένοι στον καναπέ τους, δε βλέπουν παρά μόνο τον μικρόκοσμο τους και αδιαφορούν για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους. Ο ποιητής επικριτικός από τον πρώτο στίχο ακόμη(ξέρω καλά….πνιγείς) αξιοποιεί το β’ ενικό πρόσωπο και δίνει την αίσθηση ότι απευθύνεται σε κάποιους, τους οποίους φανερά ειρωνεύεται. Η ειρωνεία διατρέχει όλο το ποίημα και γίνεται ιδιαίτερα έντονη στους τελευταίους στίχους στους οποίους ο ποιητής με τη χρήση της υποτακτικής(ας είναι γλυκός…, ας είναι ελαφρύ…) αφήνει τους ανθρώπους αυτούς στον μακάριο ύπνο τους, έναν ύπνο χωρίς όνειρα, αφού οι αξίες, τα ιδανικά και το όραμα απουσιάζουν από τη ζωή τους. Η στάση των συγκεκριμένων ανθρώπων δεν μας εκπλήσσει. Σε όλες τις εποχές πολλοί είναι αυτοί που ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της αδιαφορίας και της επανάπαυσης στα ατομικά αγαθά. Ιδιαίτερα σήμερα που η ιδιοτέλεια, η ματαιοδοξία και ο εύκολος πλουτισμός έχουν γίνει στάση ζωής, ελάχιστα είναι τα περιθώρια αισιοδοξίας για ουσιαστική αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων και στροφή προς τον συνάνθρωπο, τους κοινωνικούς αγώνες και το συλλογικό καλό.