ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Στο παιδί μου...  

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια 

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί 
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο 

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια 

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ 
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, 
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
 Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

 Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.   

Μ.Αναγνωστάκης

 Με αφορμή τα ποιήματα "Στο παιδί μου" του Μανόλη Αναγνωστάκη και "Ιωβηλαίον" του Ανδρέα Εμπειρίκου οι μαθητές της Γ τάξης έγραψαν τη δική τους άποψη για τα παραμύθια.

Ιωβηλαίον

Εκατό χρόνια πέρασαν και ένα καράβι Με καταστρώματα και βάρκες νοσταλγίας Με ξέπλεκα πανιά και μούδες.

Του καπετάνιου η γυναίκα στη στεριά Και ο καπετάνιος στο καράβι Ποτέ δεν απαρνήθηκαν την θάλασσα Την Θάλασσα την κόρη τους Με τα μακριά μαλλιά και με τα φύκια.

Τώρα θα ταξιδέψουν για χατήρι της Και το ταχυδρομείο θα μοιράση Ρόδα τρεμάμενα από συγκίνηση Στην συνοικία που σκοτώθηκε ο μνηστήρ της Και με σφιγμένη την καρδιά θ’ ακούση Η γειτονιά την περιπέτεια Του καπετάνιου και της κόρης του Διότι πάντοτε τα παραμύθια έχουν αλήθεια Ιδίως αυτά που είναι πλεγμένα με κογχύλια Και γοητεύουν τα παιδιά τους νέους και τους γέρους Που έχουν ευαίσθητες ψυχές και ατσαλένια μπράτσα.

Χαριτωμένη κόρη Ο πύργος που σε περιμένει Έχει ετοιμάσει δυο κάμαρες για σένα Με συντριβάνι από χρυσές κλωστές και ασημένιες χάντρες Για να λουσθής όταν θα φθάσης Μη το ξεχάσης μη το ξεχάσης Εκατό χρόνια πέρασαν και ένα καράβι Για να γιορτάσης.

Aνδρέας  Εμπειρίκος

Τα παραμύθια  

Αρχικά, πιστεύω ότι τα παραμύθια έχουν θετική επίδραση τόσο στον ψυχισμό όσο και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, τα παραμύθια είναι ένας ανώδυνος τρόπος για να παρουσιάσουν οι γονείς την πραγματικότητα στα παιδιά τους, χωρίς να τους δημιουργήσουν φοβίες και ψυχικά τραύματα. Έτσι, η εξιδανικευμένη πραγματικότητα των παραμυθιών συνεχίζει να υπάρχει και στην πραγματική ζωή του παιδιού, ώσπου μεγαλώνοντας να ανακαλύψει την σκληρή αλήθεια από μόνο του. Επιπλέον, μέσα από τη λαϊκή σοφία των παραμυθιών προβάλλονται ηθικά διδάγματα, τα οποία λειτουργούν παιδαγωγικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μικρών παιδιών. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τον κακό λύκο στο παραμύθι με την κοκκινοσκουφίτσα, που μας διδάσκει με έμμεσο τρόπο, να αποφεύγουμε να μιλάμε με αγνώστους ανθρώπους στο δρόμο, γιατί μπορεί να μας προκαλέσουν κακό.

          Κλείνοντας συμπεραίνουμε από τα παραπάνω πως τα παραμύθια είναι ένας θησαυρός που δημιούργησαν και μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και γι’ αυτό οφείλουμε κι εμείς να τα προστατεύσουμε και να τα αφηγηθούμε στις επόμενες γενιές. 

Συμεών Κωνσταντινίδης, Γ2

Τα παραμύθια

Το παραμύθι οδηγεί το παιδί στη χώρα της φαντασίας. Το παιδί έχει ανάγκη να ονειρευτεί, να ελπίσει, να διασκεδάσει να ψυχαγωγηθεί και να οδηγηθεί στην περιπέτεια. Όλα αυτά θα τα νιώθει μέσα από το παραμύθι. Ο πραγματικός κόσμος είναι πολλές φόρες σκληρός, αντιπαιδαγωγικός, κουραστικός και απελπιστικά  μονότονος.

    Ο κόσμος του παραμυθιού έχει περιπέτεια, αγωνία, ανακούφιση, προσδοκία, ελπίδα, λύπη, χαρά, δηλαδή ξεχειλίζει από συναισθήματα. Για εμένα το συναίσθημα είναι όλη μας η ύπαρξη. Η λογική μας προσφέρει σταθερότητα, σιγουριά το συναίσθημα όμως μας δίνει αναπνοή και αυτό μας το προσφέρουν απλόχερα τα παραμύθια.

    Με το παραμύθι το παιδί μπορεί να κλείσει τα μάτια του και να νιώσει τη μουσική του, τα χρώματα την ηρεμία της ζωής του.

     Η λέξη παιδί είναι δεμένη με τη λέξη παραμύθι. Παιδί που δεν έχει διαβάσει παραμύθι, έχει αποκλειστεί από την χώρα του ονείρου. Άνθρωπος χωρίς όνειρα είναι άνθρωπος χωρίς ζωή, χωρίς ανάσα.

     Η ενηλικίωση σε οδηγεί σε έναν σκληρό κόσμο που πρέπει να έχεις απόθεμα ξεκούρασης από το παρελθόν για να ακουμπάς επάνω για να ξεκουραστείς. Αυτά στα προσφέρει η παιδική σου ηλικία, τα παραμύθια που διάβασες, που ταξίδεψες μ’ αυτά που σε οδήγησαν στο όνειρο, στη φαντασία.

Σοφία Ράλλη, Γ3