Εργασίες για το βιβλίο "Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;"

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ» της συγγραφέως Ελένης Δικαίου στο μάθημα της Λογοτεχνίας, θα ήθελα να μιλήσω γι΄αυτό και να εκφράσω την άποψη  και την κριτική μου. 

Ο χαρακτήρας που κυριαρχεί στο βιβλίο αυτό είναι  Ιφιγένεια. Η Ιφιγένεια είναι ένα έφηβο κορίτσι με ξεχωριστό μυαλό και όλοι τη θεωρούν διάνοια. Όμως η Ιφιγένεια δεν είναι και τόσο αποδεκτή από το κοινωνικό της περιβάλλον, γιατί προτιμάει να κάθεται στο σπίτι της να διαβάζει  παρά να βγαίνει έξω, να πηγαίνει βόλτες και να διασκεδάζει. Με λίγα λόγια είναι το «φυτό» της τάξης.  Η Ιφιγένεια θέλει να γίνει αρχαιολόγος που είναι και το μεγάλο της όνειρο, με αποτέλεσμα να περνάει πολλές ώρες μελετώντας. Η μαμά της Ιφιγένειας είναι υπερβολική, υπερπροστατευτική και καταπιεστική με αποτέλεσμα να απαγορεύει πολλά πράγματα στην Ιφιγένεια. Είναι βέβαια και ο πατέρας της που είναι πιο δημοκρατικός, είναι και η ξαδέρφη της η Νερίνα που είναι τελείως ατίθαση και προσπαθεί να παρασύρει την Ιφιγένεια να διασκεδάσει λιγάκι.

Η Ιφιγένεια αποφασίζει να μην ακολουθήσει τους συμμαθητές της στην πενταήμερη εκδρομή του σχολείου γιατί θεωρεί την εκδρομή χάσιμο χρόνου και πιστεύει ότι είναι καλύτερο να κάτσει να διαβάσει.

Το βράδυ, πριν τις εξετάσεις, η Ιφιγένεια δεν κατάφερε να κοιμηθεί. Το πρωί οι γονείς της της ευχήθηκαν καλή επιτυχία και στο μάθημα των Αρχαίων στο οποίο η Ιφιγένεια εξετάστηκε, έγραψε τέλεια, αφού έλεγξε το γραπτό της καμιά δεκαριά φορές, προτού το παραδώσει. Όμως μετά το πρώτο μάθημα, η Ιφιγένεια αρρωσταίνει και οδηγείται στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα. Η Ιφιγένεια χάνει τις εξετάσεις αλλά και την επόμενη χρονιά, όταν ξαναπροσπαθεί, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, αφού το άγχος την κάνει να ξεχάσει όλα όσα ήξερε.

Το βιβλίο προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι σίγουρα πρέπει να προσπαθούμε για να πετύχουμε τους στόχους μας αλλά και ότι η αποτυχία είναι μέσα στη ζωή και μπορεί να ανοίξει μπροστά μας ένας διαφορετικός, αληθινός δρόμος μέσα από τον οποίο μπορούμε να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Άλλωστε η αποτυχία στις εξετάσεις δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο για χαρακτήρες όπως η Ιφιγένεια αλλά και για όλους τους εφήβους και τους γονείς που θεωρούν ότι οι εξετάσεις και οι καλοί βαθμοί είναι το παν. Πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που μπορεί να κινητοποιήσει πολλούς εφήβους να προσπαθήσουν να εκπληρώσουν τους στόχους τους και παράλληλα να είναι ευτυχισμένοι. Υπομονή, πίστη, προσμονή και θέληση είναι αυτά που χρειάζονται και να μην ξεχνάμε ότι μπορούμε και να πετύχουμε τους στόχους μας και να χαμογελάμε. Α.Σ.

_______________________________________________________________

Το βιβλίο της Ελένης Δικαίου, «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ» με ενθουσίασε πραγματικά. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που με προσελκύουν ώστε να διαβάσω ένα βιβλίο. Έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα, ζωντάνια και εκφραστικότητα και ο λόγος του είναι απλός και κατανοητός με αποτέλεσμα το περιεχόμενο του να γίνεται οικείο σε μας τους εφήβους. Ενδιαφέρουσα πλοκή, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καβγάδες και μπλεξίματα, κωμικές και δυσάρεστες καταστάσεις και αδιέξοδα είναι μερικά από τα στοιχεία που με συναρπάζουν.

Σε άλλα πράγματα συμφωνώ με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, τη Ιφιγένεια και σε άλλα διαφωνώ.  Την καταλαβαίνω  που ντρέπεται να πάει στο σχολείο αδιάβαστη γιατί κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο άσχημα, όταν πηγαίνω αδιάβαστη στο σχολείο. Μια φορά που πήγα αδιάβαστη, τότε βρήκε να μ΄εξετάσει ο κύριος. Το ίδιο έπαθε και η Ιφιγένεια με το διαγώνισμα των Μαθηματικών. Άντε τώρα να εξηγείς στους γονείς τι συνέβη. Η Ιφιγένεια βέβαια, όπως και όλοι οι καλοί μαθητές θεωρούνται φυτά αλλά τι να κάνουμε; Ίσως αυτοί που αποκαλούν τους άλλους φυτά, να τους ζηλεύουνε και λιγάκι.

Όσο για την αγαπημένη μου εποχή, δεν συμφωνώ με την Ιφιγένεια. Η Ιφιγένεια λατρεύει το φθινόπωρο επειδή ανοίγουν τα σχολεία, εγώ πάλι λατρεύω το καλοκαίρι γιατί είμαι συνέχεια έξω και κυρίως δεν έχω καμία έγνοια για το διάβασμα. Γιατί λοιπόν να μη μ’ αρέσει το καλοκαίρι;

Τέλος, καταλαβαίνω απόλυτα ότι η Ιφιγένεια κινείται ανάμεσα στο χρέος, στους στόχους της και στη χαρά. Είναι δύσκολο να πετύχει κάποιος τους στόχους του και ταυτόχρονα να είναι ευτυχισμένος αλλά όχι και ακατόρθωτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση και όλα τα προβλήματα που δυστυχώς θα συναντήσουμε στον δρόμο για την ευτυχία, όπως οι εξετάσεις, κάποια στιγμή θα μας φανούν μηδαμινά. Γι΄αυτό λοιπόν πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να είναι παράλληλα ευτυχισμένος αρκεί να το θέλει και στο τέλος το μεγάλο όφελος θα είναι ότι επιτέλους θα μάθει να χαμογελάει.Κ.Μ.

______________________________________________________________

Η Ιφιγένεια έχει θέσει υψηλούς στόχους και δεν είναι τόσο απλό να τους πετύχει. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ, ν’ αφιερώσει χρόνο και να κουραστεί. Επίσης έχει άγχος για τις επιδόσεις της γιατί θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη συνέχεια. Άλλος ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο πιέζεται και αγχώνεται είναι ότι θέλει να κάνει χαρούμενους τους γονείς της για τη βοήθεια που της έχουν προσφέρει.

Έχει όμως και μερικά θέλω, όπως κάθε παιδί. Η Ιφιγένεια θέλει να βγαίνει έξω και να πάει σε κάποιο μπαρ μαζί με τη Νερίνα και την παρέα της από την Αίγινα. Θέλει να κάνει κάποιο διάλειμμα από τα μαθήματα της .Θέλει να μην την κατηγορούν για όλα και να μη την θεωρούν ένοχη επειδή αυτή είναι η μεγαλύτερη.  Τα θέλω της Ιφιγένειας δεν είναι καθόλου υπερβολικά αλλά τα λιγότερα που θα ζητούσε κάθε παιδί.

Όπως η Ιφιγένεια έχω και εγώ κάποια θέλω…

Έτσι, αγαπητοί μου γονείς,

Θα ήθελα ένα κατοικίδιο για συντροφιά και παρέα, μια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη, ένα μακρινό ταξίδι.

Τέλος θα ήθελα κάτι που ξέρω πως δεν γίνεται αλλά αν μου δίνατε την άδεια, θα με κάνατε πολύ χαρούμενο. Η συγκεκριμένη μου επιθυμία είναι να μη πηγαίνω σχολείο μερικές φορές, γιατί αισθάνομαι ότι καταπιέζομαι και αγχώνομαι. Δεν θέλω να ζήσω τα επόμενα χρόνια μου με την πίεση που έζησε η Ιφιγένεια. Ξέρω πως οι επιθυμίες μου είναι υπερβολικές αλλά αν τις ικανοποιούσατε, θα ήμουν ευτυχισμένος.Θ.Μ.

_______________________________________________________________

Ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι η γλώσσα που είναι απλή. Είναι η καθημερινή γλώσσα των εφήβων ή ακόμα και των ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας, των ενηλίκων. Υπάρχουν κάποιες λαϊκές εκφράσεις της καθημερινότητας που δεν συνηθίζονται σε βιβλία και αυτό μου φάνηκε πρωτότυπο και ωραίο. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και ωριμότητας, μπορούν να διαβάσουν και να κατανοήσουν το βιβλίο αυτό. Πιστεύω ότι όταν τα βιβλία είναι γραμμένα σε απλή, καθημερινή γλώσσα γίνονται πιο ενδιαφέροντα.

Πάντως, προσωπικά, δεν ταυτίζομαι με κανέναν ήρωα του βιβλίου. Όλοι έχουν διαφορετικό χαρακτήρα και νοοτροπία από εμένα. Πιο πολύ απ’ όλους όμως διαφοροποιούμαι με την Ιφιγένεια. Αν ήμουν στη θέση της, αρχικά δε θα διάβαζα τόσο πολύ, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο διάβασμα. Επίσης, θα είχα ακολουθήσει εντελώς διαφορετικές επιλογές από αυτήν, π.χ. θα είχα πάει σίγουρα διακοπές το καλοκαίρι ή δεν θ’ αρνιόμουν να πάω στην πενταήμερη. Αυτές είναι μοναδικές στιγμές της εφηβείας που κατά τη γνώμη είναι αδύνατον να τις χάσεις. Δεν συμφωνώ επίσης με την αγάπη της Ιφιγένειας για τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Κάθε φορά που το σχολείο αρχίζει, νιώθω άβολα γιατί έχω συνηθίσει το καλοκαίρι και δεν θέλω να τελειώσει. Υπάρχει βέβαια και κάτι αρνητικό στο καλοκαίρι. Βαριέμαι συνεχώς αλλά το προτιμώ από το να διαβάζω συνέχεια για το σχολείο.Γ.Μ.

_______________________________________________________________

Πιστεύω πως οι επιδόσεις ενός μαθητή στο σχολείο παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Οι καλοί ή κακοί βαθμοί μπορούν να αλλάξουν τη διάθεση του στη στιγμή.Μάλιστα πολλές φορές ο βαθμός έχει μεγαλύτερη αξία από το τι πραγματικά έχει καταλάβει ή έχει μάθει.Γι’ αυτό ευθύνονται οι γονείς οι οποίοι είναι αυτοί που πιέζουν τα παιδιά όχι απλώς να διαβάζουν ή να είναι συνεπή με τις σχολικές τους υποχρεώσεις αλλά και να αριστεύουν. Θυσιάζουν κάποιες φορές την ψυχική ηρεμία των παιδιών τους και τα πιέζουν τόσο πολύ να είναι άριστοι μαθητές με αποτέλεσμα να τα αγχώνουν και να να μη γράψουν καλά στις εξετάσεις.

Οι γονείς της Ιφιγένειας, για παράδειγμα, δεν της δίνουν καμία δυνατότητα να χαρεί την ηλικία της, να διασκεδάσει, να χαλαρώσει λίγο, να ερωτευτεί, να ζήσει, να κάνει τα λάθη της και να μάθει μέσα απ΄ αυτά.Την έχουν κάνει ρομποτάκι. Όλη μέρα διάβασμα και διάβασμα και διάβασμα. Την κάνουν να νομίζει ότι αν είναι άριστη, θα μπορεί να κάνει τα πάντα. Έτσι όμως δεν την αφήνουν να έχει τα δικά της όνειρα και να κάνει τις δικές της επιλογές. Αν την άφηναν πραγματικά ελεύθερη, ίσως και να μην ήθελε να είναι πρώτη σε όλα. Άλλωστε ποιο το νόημα να έχεις εικοσάρια στα μαθήματα, αν δεν μπορείς να γευτείς τις χαρές της ζωής, αν δεν έχεις φίλους, αν δεν έχεις μάθει να χαμογελάς;

Γι΄ αυτό αγαπητοί μου γονείς, μην μας πιέζετε τόσο πολύ για τους βαθμούς. Η κύρια φροντίδα σας θα πρέπει να  είναι να μας μαθαίνετε να χαμογελάμε στη ζωή. Κι αν φέρνουμε και κανένα κακό βαθμό ή δεν είμαστε καλοί μαθητές, δε σημαίνει ότι αξίζουμε λιγότερο. Βοηθήστε μας λοιπόν να δούμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε. Πρώτα όμως πρέπει να μας αφήσετε να τα κάνουμε. Δ.Μ.

__________________________________________________________

Η Ιφιγένεια είναι μοναχοπαίδι και ζει με τους γονείς της, οι οποίο είναι άνθρωποι με διαφορετικό χαρακτήρα. Η μητέρα της είναι υπερπροστατευτική και πιεστική ενώ ο πατέρας της είναι πιο ήρεμος και λιγότερο απαιτητικός. Το όνειρο των γονιών της είναι να περάσει στο πανεπιστήμιο. Φαίνεται ότι η Ιφιγένεια ζει σ' ένα ασφυκτικό περιβάλλον γιατί εκτός από τα πρέπει και τα απαγορεύεται της μητέρας της έχει και τον φόβο της αποτυχίας στις εξετάσεις. Νομίζω ότι η Ιφιγένεια είναι πραγματική ηρωίδα γιατί αντέχει όλη αυτήν την πίεση.Γ.Κ.

__________________________________________________________

Ο τίτλος του βιβλίου που διαβάσαμε είναι "Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;". Κατά τη γνώμη μου, ο λόγος που η συγγραφέας επέλεξε το συγκεκριμένο τίτλο είναι επειδή θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε ποιο είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου, δηλαδή όταν διαβάζουμε τον τίτλο, καταλαβαίνουμε πως η πρωταγωνίστρια του βιβλίου θα είχε δυσκολίες και σπάνια θα χαμογελούσε.Γ.Μ.

__________________________________________________________

Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ασχοληθήκαμε με την καθηγήτρια μας Αλεξάνδρα Γερακίνη με την ανάγνωση του βραβευμένου βιβλίου, «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;» της Ελένης Δικαίου.

Αυτό το βιβλίο μας ενέπνευσε να πραγματοποιήσουμε πολλές διαφορετικές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Σ΄αυτό το χρονικό διάστημα ανακαλύψαμε μαζί με την Ιφιγένεια τα προβλήματα της εφηβείας και καταφέραμε να δεθούμε ψυχικά και συναισθηματικά μαζί της. Το βιβλίο αυτό αντικατοπτρίζει άριστα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός έφηβος όπως είναι η υπερπροστατευτική οικογένεια, το άγχος για τις σχολικές επιδόσεις, οι καταπιεσμένες επιθυμίες των εφήβων, η διάσταση ανάμεσα στα θέλω των γονιών και των παιδιών , τα ναρκωτικά, οι κίνδυνοι που παραμονεύουν για τους νέους ανθρώπους.

Η επιθυμία της Ιφιγένειας να πετύχει τους στόχους της και παράλληλα να είναι ευτυχισμένη, φαντάζει σχεδόν απραγματοποίητη και τελικά μετατρέπεται σε ένα άπιαστο όνειρο. Η Ιφιγένεια προσπαθεί να είναι άριστη μαθήτρια προκειμένου να είναι οι γονείς της περήφανοι αλλά τελικά συνειδητοποιεί ότι η ευτυχία των γονιών της δεν συμβαδίζει με τη  δική της προσωπική ευτυχία.

Το πολύωρο διάβασμα της Ιφιγένειας θα της κοστίσει πολλές σημαντικές στιγμές της ζωής της όπως είναι η πενταήμερη  ή ακόμη και οι διακοπές και η εφηβική διασκέδαση. Ο χρόνος για εξόδους και ψυχαγωγία έχει ελαχιστοποιηθεί και η Ιφιγένεια απομακρύνεται από τους φίλους της.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ιφιγένεια έχει ν΄ αντιμετωπίσει και την αποτυχία των εξετάσεων. Πώς να διαχειριστείς τους κακούς βαθμούς και την αποτυχία, όταν έχεις μάθει μια ζωή να παίρνεις καλούς βαθμούς και να είσαι άριστος σε όλα; Ευτυχώς η οικογένεια της είναι εκεί για να τη στηρίξει ψυχολογικά και να τη βοηθήσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

'Όμως στο τέλος, η ίδια η ζωή θα δώσει ένα σπουδαίο μάθημα στην Ιφιγένεια η οποία θα καταλάβει ότι ο δρόμος προς την πραγματική ευτυχία περνάει πρώτα μέσα από τη γνώση του ίδιου του εαυτού μας. Τα θέλω των άλλων είναι σημαντικά όμως αν θέλουμε πραγματικά να μάθουμε να χαμογελάμε θα πρέπει να  λάβουμε υπόψη τα δικά μας θέλω και να ανοίξουμε τα φτερά μας για να τα πραγματοποιήσουμε ακόμα και αν μερικές φορές πληγωθούμε. Δ.Χ και Ε.Μ.