Σκέψεις για την περίοδο του εγκλεισμού

 Σκέψεις από τους μαθητές της Α' τάξης

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

    Τους τελευταίους δύο μήνες είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε σπίτι. Ένας επικίνδυνος ιός απειλεί τον πλανήτη και για να μην τον μεταφέρουμε στους άλλουςπρέπει να πειθαρχήσουμε και να μείνουμε σπίτι. Κάθε μέρα νιώθω νοσταλγία. Έχω να δω τους φίλους μου πάνω από δύο μήνες. Κάποιες φόρες σκέφτομαι ότι η περίοδος του εγκλεισμού δεν θα τελειώσει ποτέ και  ότι θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μέσα σε ένα σπίτι. Είναι πολύ δύσκολο να  έχεις απομακρυνθεί από την κοινωνία. Για να περάσει η ώρα μου στο σπίτι διαβάζω τα επαναληπτικά μαθήματα που έχουν βάλει οι καθηγητές μας. Η αλήθεια είναι ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι λιγάκι δύσκολη. Αυτό το λέω διότι πρέπει να βρεις τρόπο να συνδεθείς στο μάθημα. Επίσης την περίοδο του εγκλωβισμού έχω την ευκαιρία να παίζω ηλεκτρονικά. Ας πούμε την μία ώρα της ημέρας την περνάω στα ηλεκτρονικά. Αυτά είχα να σου πω για σήμερα αγαπητό μου ημερολόγιο.   

------------------------------------------------------------------------------------------

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Αποφάσισα να γράψω, πως τα περνούσα κατά την περίοδο της «καραντίνας» για να μπορώ να τα θυμάμαι ακόμα και μετά από χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή χάρηκα τόσο πολύ που έκλεισαν τα σχολεία, γιατί επιτέλους θα ξεκουραζόμασταν λίγο από τα μαθήματα και από το σχολείο και θα βρισκόμασταν με τους φίλους μας και θα περνούσαμε ωραία παίζοντας διαφορά παιχνίδια.

Τις δυο πρώτες μέρες τα πέρασα έτσι όπως τα είχα σκεφτεί. Μετά όμως όταν απαγορευόταν να βγούμε έξω. Τότε ήταν που βαρέθηκα περισσότερο, γιατί δεν μπορούσα να βγω καθόλου έξω, αλλά ούτε να δω τους φίλους μου. Όμως μετά μέσα στο σπίτι αρχίσαμε και κάναμε πιο δημιουργικά πράγματα με την οικογένειά μου για να τα περνάμε πιο ωραία μέσα και να ξεφύγουμε και λίγο από τις ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ συσκευές. Για παράδειγμα εμείς κάθε μέρα παίζαμε  master chef  και έτσι απασχολούμασταν. Μετά αρχίσαμε τα διαδικτυακά μαθήματα. Ήταν κάτι νέο και ξεχωριστό, μου άρεσε πολύ γιατί μπορούσα να ξαναδώ τους συμμαθητές μου και τους δασκάλους μου. Τέλος, αυτήν την περίοδο κατάλαβα ότι πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας και να πλένουμε καλά τα χεριά μας και πολύ σχολαστικά. Επίσης, αναρωτήθηκα για πολλά πράγματα όπως για παράδειγμα πώς θα λειτουργούν τα σχολεία του χρόνου μετά από τον ιό. Θα γράψουμε άραγε εξετάσεις; Έχω και άλλες πολλές απορίες  σχετικά με τη ζωή μας στο μέλλον.

Με αγάπη

------------------------------------------------------------------------------------------------

Έχουμε μείνει δύο μήνες μέσα στο σπίτι λόγο του Κορωναϊού και είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός για εμάς.

Η περίοδος του εγκλεισμού ήταν μια δυσάρεστη περίοδος για εμένα γιατί δεν μπορούσα να πάω πουθενά και ούτε να συναντήσω κάποιον που ξέρω και είναι φίλος μου . Αναρωτιόμουν πώς θα έκανα μαθήματα ή πώς θα παίρναμε φαγητό για να φάμε. Επίσης σκεφτόμουν ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να πάμε κάπου , αλλά και να πάρουμε χρήματα.

Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν το πως θα αξιοποιούσα τον χρόνο μου , γιατί είχα πάρα πολύ. Από την άλλη, είχα και πάρα πολλές  ασκήσεις να παραδώσω . Τελικά τον χρόνο μου τον αξιοποίησα  δημιουργώντας ένα πρόγραμμα που έλεγε πότε να διαβάσω ποτέ να ξεκουραστώ , πότε να παίξω  και πότε να κοιμηθώ .

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση από την αρχή ήταν εύκολη και δεν είχα κανένα πρόβλημα .Ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία γιατί πάλι έβλεπα τους συμμαθητές μου και τους καθηγητές, που είχα καιρό να τους δω .Ασχολήθηκα λίγο περισσότερο με τον Η/Υ το κινητό και το διαδίκτυο, επειδή ήταν  ο μόνος τρόπος επικοινωνίας και οι περισσότερες ασκήσεις του σχολείου έπρεπε να γίνουν από τον υπολογιστή . Είχα πάρα πολύ χρόνο όμως μου έλειψε το να βγαίνω έξω , οι φίλοι και οι συγγενείς μου, τα μαγαζιά και οι βόλτες .

Τώρα που τελειώνει αυτή η κατάσταση, σκοπεύω να μην τρώω τόσα γλυκά όσα έτρωγα παλιά γιατί από την πολύ στεναχώρια τις μοναξιάς τρώγαμε πάρα πολλά γλυκά. Τελικά το δίδαγμα που πήρα από αυτή την περίοδο είναι ότι πρέπει να  προσέχουμε τον εαυτό μας γιατί μπορεί να έρθει και άλλος ιός σαν τον κοροναϊό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Τους τελευταίους μήνες βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη περίοδο την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με θάρρος. Εγώ προσωπικά την περίοδο αυτήν τη πέρασα όσο πιο δημιουργικά μπορούσα προσπαθώντας να απασχολήσω τον εαυτό μου με διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες. Το δύσκολο όμως ήταν να μείνεις μακριά από τις φίλες σου, τους παππούδες σου και πολλούς ακόμα, για να τους προστατέψεις. Από την άλλη όμως αυτούς τους μήνες τουλάχιστον επικοινωνούσαμε  με τους δασκάλους μας οι οποίοι μας έδιναν και αυτοί κουράγιο μέσω της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Έχοντας αρκετά ερωτήματα όπως : ‘’Πότε θα τελειώσει  ο εγκλεισμός;’’ ή ‘’Πότε θα ξαναδώ τις φίλες μου;’’. Να όμως που σιγά σιγά αρχίζουμε να ξαναβρίσκουμε την καθημερινότητά μας πάντα με μέτρα ασφαλείας. Συμπερασματικά αυτή η δύσκολη περίοδος του εγκλεισμού μας δίδαξε ότι αν όλοι συνεργαστούμε μπορούμε να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτή  η περίοδος εγκλεισμού ήταν για όλους δύσκολη .Μακριά από αγαπημένα πρόσωπα , παρέες και συγγενείς . Όλοι συνηθίσαμε να βγαίνουμε έξω, να συναντιόμαστε με φίλους/φίλες στο σχολείο ( και έξω ). Τις Κυριακές να μαζευόμαστε οικογενειακά . κ.τ.λ.

Συνέχεια σκεφτόμουν ποτέ θα τελειώσει όλο αυτό , να συναντηθούμε με όσους είχαμε χαθεί τόσο καιρό μέσα. Αλλά πάντα ευχόμουν να είναι όλοι καλά ! Αναρωτιόμουν πώς θα είναι όταν μας αφήσουν ελευθέρους , με μάσκες , αντισηπτικά και ό,τι άλλο μας πουν. Στο σχολείο όταν επιστρέψουμε, θα είναι δύσκολο να προσαρμοστούμε ξανά όπως ήμασταν . Αλλά πιστεύω όσο περισσότερο μακριά είμαστε από το σχολείο ,  τόσο  , περισσότερο μας λυπεί . Περισσότερο με δυσκόλεψαν όμως  και τα μαθήματα διαδικτυακά και γιατί δεν μπορούσα να μπω στις πλατφόρμες , αλλά και επειδή ήταν τελείως διαφορετικά. Όμως είχαμε και ελεύθερο χρόνο που μπορούσαμε να τον περάσουμε δημιουργικά. Φτιάξαμε παζλ, παίξαμε επιτραπέζια , βγαίναμε έξω για περπάτημα , και γενικά προσπάθησα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου δημιουργικά .

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ήταν για μένα, δύσκολη .Όπως είπα και παραπάνω δεν μπορούσα να την καταλάβω στην αρχή .Και τώρα που άρχισα λίγο να την συνηθίζω , ανοίγουν επιτέλους τα σχολεία .Αλλά δεν με πειράζει που σταματάμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση  γιατί δεν μου άρεσε έτσι το μάθημα . Αλλά  είναι να συναντιέσαι με τους συμμαθητές / συμμαθήτριες σου και τους καθηγητές  και άλλο μέσα από τον υπολογιστή . Να πω την αλήθεια δεν ασχολούμουν πόλη με το κινητό αλλά με τον υπολογιστή αναγκαστικά γιατί έκανα από εκεί τα μαθήματα που έπρεπε.  Και στην πλατφόρμα έπρεπε να βλέπουμε και να στέλνουμε τις ασκήσεις .

Περισσότερο μου έλειψε το να βγαίνω έξω , οι παρέες μου , οι συγγενείς μου και να πω την αλήθεια και λίγο το σχολείο .  Το να είσαι συνέχεια κλισμένος μέσα όμως δεν είναι και το καλύτερο . Για αυτό προσπαθούσαμε να συμπληρώνουμε κάτι από τον ελεύθερο μας χρόνο και με περπάτημα ( περίπατος ).Μας έκανε καλό να βγαίνουμε έστω και λίγο .

Από δω και πέρα αυτό που θέλω να αλλάξω στην ζωή μου είναι να βρίσκομαι περισσότερο με τους συγγενείς μου  , τις παρέες μου κ.τ.λ. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που θα αλλάξω από τώρα , Θέλω να είμαι να  είμαι πιο προσεκτική με τους γύρω μου , να βάζω στόχους και να προσπαθώ να τους πετυχαίνω !

Σίγουρα αυτή η περίοδος , σε όλους μας  δίδαξε κάτι .Αλλά σε εμένα έμαθε το ότι το να προσέχεις και να είσαι υγιής είναι το πιο σημαντικό σε έναν άνθρωπο . Όχι μόνο στην προσωπική του ζωή  , αλλά και στους γύρω μας . Υγεία πάνω από όλα !!! 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Καραντίνα τέλος. Μία περίοδος που κράτησε περίπου δύο μήνες ολοκληρώνεται σιγά-σιγά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο που ούτε οι μεγάλοι είχαν βιώσει ποτέ στο παρελθόν. Ήταν Τρίτη 10 Μαρτίου 2020, όταν ο υπουργός υγείας ανακοίνωσε ότι τα σχολεία κλείνουν για 15 ημέρες λόγω κορονοϊού. Πρώτη σκέψη: Γιατί όχι; Άσχημα θα ήταν 15 μέρες διακοπών από το σχολείο; Στις μέρες που ακολουθούν ολόκληρη η χώρα παραλύει. Σταματάνε τα πάντα! Απαγορεύεται η κυκλοφορία! Εκεί αρχίζω να ζορίζομαι. Μαθημένη να έχω ένα πρόγραμμα απαιτητικό μεν αλλά γεμάτο γνώσεις και εμπειρίες, νιώθω ότι μου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια. Τέρμα το σχολείο, τέρμα το τένις, κομμένες οι επαφές και τα ταξίδια! Αγωνία, εκνευρισμός, βαρεμάρα. Αλλά ευτυχώς αυτά κράτησαν πολύ λίγο.

Σύντομα αρχίσαμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Αρχικά με μαθήματα όπως τα φιλολογικά και τα μαθηματικά και αργότερα ακολουθούν και τα άλλα. Ο χρόνος σιγά-σιγά γεμίζει. Γυμνάζομαι στο σπίτι παρέα με τον προπονητή μου, καθώς μου κάνει τακτικά βιντεοκλήση μέσα στην εβδομάδα. Καλό αυτό! Είμαι αθλήτρια και πρέπει να προσέξω τη διατροφή μου και τη σωματική μου κατάσταση. Δειλά-δειλά βγαίνω και στον κήπο και παίζω τένις με τον τοίχο. Ευτυχώς οι γείτονες με κατανοούν. Μπορώ να πω ότι χαίρονται κι όλας, καθώς όπως λένε «οι νέοι δεν είναι για να κλείνονται στο σπίτι».

Οι μέρες περνούν πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Καθημερινά σχολικό πρόγραμμα, γυμναστική, βολτούλες(πάντα με τον κωδικό 6) και φυσικά ταινίες, ποπ κορν και όλα αυτά τα ωραία μαμαδίστικα. Επικοινωνία με όλους τους φίλους(εκτός και εντός Ελλάδας) μέσω Instagram. Βιντεάκια με αγαπημένες ενασχολήσεις της καραντίνας.

Η ώρα της εξόδου πλησιάζει. Μου έλειψε η γλυκιά καθημερινή ρουτίνα, μου έλειψαν οι φίλοι μου. Πέρασα όμως πολύ ωραία με τους δικούς μου, είδαμε ταινίες, μαγειρέψαμε, οργανώσαμε ντουλάπες παρέα…

 Πέρα απ’όλα αυτά κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η υγεία μας και η σωματική και η ψυχική. Κατάλαβα επίσης πόσο πολύ θέλω να έχω στη ζωή μου κάποιους ανθρώπους, λίγους μεν αλλά καλούς.

Δε φοβάμαι να βγω έξω. Θα προσέξω τον εαυτό μου και τους γύρω μου αλλά δε θα φοβηθώ. Ο φόβος είναι χειρότερος από οποιαδήποτε αρρώστια και πρέπει να φύγει από τη ζωή μου. Με το τέλος της καραντίνας ελπίζω να έχω εκπαιδεύσει πια καλά το μυαλό και την ψυχή μου, ελπίζω να έχω γίνει δυνατότερη από πριν, ελπίζω οι άλλοι να μην έχουν αλλάξει και να με περιμένουν σε νέα(όπως πιστεύω) βελτιωμένη έκδοση.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------

Με την είσοδο του νέου χρόνου ο νέος πανούργος ιός δυσκόλεψε την καθημερινότητα μας και ανάγκασε να ζήσουμε όλοι  μια πρωτόγνωρη κατάσταση με νέα μέτρα προστασίας, φασαρίες, νόμους και άλλα τόσα πολλά.“Είναι αδύνατο να ζήσουμε έτσι!”, σκεπτόμουν και δεν μπορούσα να τελειώσω τα μαθήματα μου. Η ζωή όμως είναι όλο εκπλήξεις! Ευτυχώς για την Ελλάδα η κατάσταση περιορίστηκε γρήγορα και δεν φτάσαμε σε οριακά μέτρα ούτε σε καταστάσεις όπως στην γειτονική Ιταλία. Αυτούς τους δύο μήνες μέσα στο σπίτι δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσαν γιατί ήμουν έξω με φίλους και έπαιζα στον κήπο. Πήγαινα επίσης  για περπάτημα με τον μπαμπά μου και τέλος συμπλήρωνα την μέρα μου με διαδικτυακά μαθήματα και με τις ασκήσεις που μου έβαζαν οι καθηγητές μου. Σκεπτόμουν και αγχωνόμουν για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση αλλά τελικά τζάμπα αγχωνόμουν γιατί όλα πήγαν καλά και δεν με δυσκόλεψε τίποτα. Τις ώρες που ήμουν στο λάπτοπ για να κάνω τα μαθήματα μου ήταν αρκετές αλλά τις χώριζα και τις μοίραζα στις μέρες και δεν καθόμουν πολύ στον υπολογιστή ή κινητό γιατί όσος χρόνος μου έμενε έβγαινα με τους φίλους μου να παίξω. Επιπλέον σκέπτομαι ότι ίσως είναι μια καλή ευκαιρία και ένα καλό μάθημα για να υιοθετήσουμε και να εντάξουμε στην ζωή μας τους κανόνες υγιεινής διατροφή χωρίς να έχουμε την ανάγκη να μας το πει κάποιος άλλος. Τέλος ανυπομονώ να γυρίσω στο σχολείο και να δω τους φίλους μου που τόσο καιρό δεν μπορούσα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όλα άρχισαν στις 10 Μαρτίου, όταν έφτασε στα αυτιά μας η είδηση για το κλείσιμο των σχολείων, λόγω ενός ιού που απειλεί τη χώρα μας.

Στην αρχή, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μια χαρήκαμε σαν παιδιά που έκλεισε το σχολείο, γιατί βέβαια νομίζαμε ότι θα κρατούσε για λίγο. Από την άλλη ακούγοντας ή διαβάζοντας ειδήσεις για γειτονικές χώρες με εκατοντάδες νεκρούς, η ανησυχία σιγά-σιγά μεγάλωνε.

Όλο αυτό το διάστημα είχαμε περισσότερες ώρες ύπνου, αρκετές ώρες παιχνιδιού με τα αδέλφια μας, είδαμε ταινίες αλλά και ενημερωτικές εκπομπές αλλά και ασχοληθήκαμε ο καθένας με το δικό του πρόγραμμα. Παρά το γεγονός ότι αφιερώσαμε πολλές ώρες στα ηλεκτρονικά μέσα, μας άρεσε πολύ η τηλεδιάσκεψη για τα μαθήματα του σχολείου.

Οι μέρες πέρασαν, ο κίνδυνος όμως όχι. Η χώρα μας κατάφερε να έχει τις λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Σιγά-σιγά αρχίζουμε να επιστρέφουμε σε κάποιες από τις παλιές μας συνήθειες και ασχολίες με μεγάλη προσοχή. Και πάλι με συναισθήματα ανάμεικτα, άγχος και ελπίδα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δύσκολος ο εγκλεισμός… ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι τρεις μήνες μετά τον νέο χρόνο θα βρισκόμασταν σε καραντίνα. Ποιος άνθρωπος θα το πίστευε… Κι όμως. Τα πιο αναπάντεχα, τα πιο επώδυνα γεγονότα έρχονται εκεί που δεν το περιμένει κανείς.

Έναν μήνα πριν την καραντίνα, ακούγαμε για αυτόν τον περιβόητο κορωνοϊό που έχει παραλύσει την Κίνα και έχει αφήσει πίσω του εκατοντάδες θύματα. Λίγο καιρό αργότερα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Το πρώτο θετικό κρούσμα του ιού στην χώρα μας , μας έκανε να ανησυχήσουμε για τις ζωές μας. Τις επόμενες ημέρες ανακοινώθηκε ότι η χώρα μπαίνει επίσημα σε καραντίνα…

Στην αρχή, όλα ήταν ομαλά. Μπορώ να πω πως χάρηκα λίγο που έκλεισαν τα σχολεία. Στην αρχή, βγαίναμε έξω, συναντούσαμε φίλους, πηγαίναμε στην αγορά… αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν. Η καραντίνα ήταν αρκετά δύσκολη για εμένα. Μια εβδομάδα αφότου κλείσανε τα σχολεία, άρχισαν οι υποχρεώσεις. Έπρεπε να παραδώσω πολλές και δύσκολες εργασίες κάθε εβδομάδα. Κάποιες στιγμές νόμιζα πως ήθελα να παρατήσω τα πάντα. Πίστευα πως διάβαζα περισσότερο απ’ όταν ήμουν στο σχολείο. Ένα από τα πιο δύσκολα, τα πιο δυσβάσταχτα γεγονότα της καραντίνας ήταν ότι δεν θα μπορούσα να δω τους συγγενείς μου… την γιαγιά μου, τον παππού μου, την θεία μου… Μετά από λίγες ημέρες, αρχίσανε τα μαθήματα σύγχρονης τηλεκπαίδευσης. Γλώσσα , Κείμενα , Μαθηματικά… Τολμώ να πω ότι δεν με πείραξε τόσο πολύ αυτό. Όμως, ο χρόνος που αφιέρωνα μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, laptop, κινητού, για να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου ήταν πολύς. Ατελείωτες ώρες, για να παραδώσω εργασίες, να παρακολουθήσω μαθήματα, να κάνω αγγλικά… ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε βιντεοκλήσεις με τους συγγενείς μου και μας φαινόταν πολύ παράξενο… Λες και βρισκόμασταν σε ξένη χώρα.

Τα γενέθλια της αδερφής μου ήταν πολύ « μοναχικά ». Δεν μπορούσε να τα γιορτάσει με φίλους, συγγενείς… Παρόλο το γεγονός αυτό εγώ και οι γονείς μου της κάναμε ένα πάρτι έκπληξη το οποίο μπορώ να πω πως απάλυνε αυτόν τον πόνο που δεν μπορούσαμε να το γιορτάσουμε διαφορετικά.

Το φετινό μας Πάσχα ήταν πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Χωρίς φίλους, συγγενείς, και αγαπημένα πρόσωπα. Το βράδυ της Ανάστασης το περάσαμε με κάποιους γείτονες ο καθένας στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Δεν μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, να ειδωθούμε με τους φίλους μας , τους συγγενείς μας.

Παρ’ όλα αυτά… η καραντίνα είχε και τα θετικά στοιχεία της. Είχα χρόνο να δεθώ περισσότερο με την οικογένειά μου, να καταλάβω την σημασία της οικογένειας , της φιλίας. Το πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια οικογένεια ή έναν φίλο να σε στηρίζει στα δύσκολα. Η κατάσταση αυτή « ταρακούνησε » τις ζωές όλων μας. Συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει όπως εμείς το θέλουμε. Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από ένα ασήμαντο έως και ένα τρομερά σημαντικό γεγονός. Η ζωή μου από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετική. Δεν θα προγραμματίζω κάθε μου στιγμή για το μέλλον γιατί… τα πάντα μπορούν να ανατραπούν.

Όπως λέει και η γιαγιά μου… « όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει » 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τώρα που ήταν δύσκολες οι συνθήκες και έπρεπε να μείνουμε σε καραντίνα, έπρεπε να μείνουνε μέσα για να μην εξαπλωθεί ο ιός. Δυστυχώς «έφυγαν» από τη ζωή αρκετοί άνθρωποι.

Εγώ στην περίοδο της καραντίνας περνούσα σχετικά καλά. Έβγαινα μερικές φορές για περπάτημα και για να κάνω βόλτα τα σκυλί μου. Οι γονείς πήγαιναν για ψώνια, όταν χρειαζόμασταν κάτι, πάντα με μάσκα όμως. Έβλεπα τηλεόραση, έπαιζα για λίγο με το κινητό και προσπαθούσα να μη τρώω γλυκά και να μην αγοράζω έτοιμο φαγητό. Επίσης βοηθούσα τη μητέρα μου στις δουλειές του σπιτιού. Τέλος, έκανα και τις εργασίες που μας έβαζαν οι καθηγητές μας.

Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει γρήγορα και να πάμε στο σχολείο, να δούμε τους φίλους και τις φίλες μας που μας έλειψαν πάρα πολύ και όσο πιο γρήγορα γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά και ευχάριστη καθημερινότητα.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μόλις περάσαμε μία περίοδο αρκετά παράξενη και διαφορετική. Ήταν μία δύσκολη και περιοριστική περίοδος σχεδόν για όλους. Παρόλο που ήταν κάτι το οποίο κανείς μας πιστεύω δεν περίμενε να κρατήσει τόσο πολύ, εγώ κάνω κάποιες θετικές σκέψεις για να δω και την καλή πλευρά του εγκλεισμού. Αρχικά, σκέφτομαι ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό μας και πάνω από όλα βάζουν την υγεία και την ασφάλειά μας. Αυτό όμως που σίγουρα με δυσκόλεψε περισσότερο και μου έλειψε πιο πολύ ήταν οι φίλοι κι οι οικογένειά μου. Συνήθιζα να επισκέπτομαι τους φίλους μου και τα μέλη της οικογένειας μου σχεδόν κάθε μέρα, για αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο να μην τους βλέπω για δύο μήνες. Ο χρόνος όλων μας δεν περνούσε πολύ εύκολα. Εγώ έκανα ότι μπορούσα για να περάσω τον χρόνο μου όσο πιο δημιουργικά μπορούσα. Έκανα κάποια μαθήματα, έβλεπα καμία ταινία και πήγαινα και καμιά βόλτα που και που. Όσον αφορά για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό για μένα και σίγουρα έκανα αρκετό για να το συνηθίσω αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσαμε να κρατήσουμε επαφή με τα μαθήματα και τους καθηγητές. Πιστεύω ότι η σχέση όλων μας με τα ηλεκτρονικά μέσα αυξήθηκε , αλλά ευτυχώς εγώ μπόρεσα να το ελέγξω. Από εδώ και πέρα θέλω να παίρνω κάποια πράγματα ποιο σοβαρά στη ζωή μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξουν κάποιες καταστάσεις.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Πριν από λίγες μέρες τελείωσε η περίοδος του εγκλεισμού κι αποφάσισα να σου περιγράψω τον τρόπο ζωής μας κατά τη διάρκειά του. Μετά το ξαφνικό κλείσιμο των σχολείων, οι δύο πρώτες ημέρες κύλησαν ευχάριστα με ξεκούραση και παιχνίδι. Στη συνέχεια, όμως, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει και οι καθημερινές μας δραστηριότητες μετατράπηκαν σε ρουτίνα. Ενώ στην αρχή πιστέψαμε πως η επιδημία του κορωνοϊού μας προσέφερε μια καλή ευκαιρία να βγούμε και να παίξουμε στη γειτονιά ή στο αθλητικό κέντρο, σιγά-σιγά οι γονείς άρχισαν να απαγορεύουν στα παιδιά τους την έξοδο από το σπίτι. Έτσι διαψεύστηκαν οι αρχικές μου προσδοκίες και τη θέση τους πήραν η μοναξιά, η μονοτονία και η στεναχώρια. Μάλιστα η κατάσταση επιδεινώθηκε με τα πρώτα θύματα και με τον περιορισμό της κυκλοφορίας κι εγώ ένιωσα φόβο για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Ευτυχώς οι βιντεοκλήσεις και η επικοινωνία μέσα από τα βιντεοπαιχνίδια αποτέλεσαν διέξοδο στο αδιέξοδο. Οι φίλοι μου κι εγώ βρήκαμε έναν τρόπο επικοινωνίας, τον οποίο εγώ προσωπικά ελάχιστα χρησιμοποιούσα μέχρι τότε. Δίναμε ραντεβού μια συγκεκριμένη ώρα και προσποιούμασταν πως ήμασταν όλοι μαζί στον ίδιο χώρο. Τότε ζωντάνευε η παρέα από τα αστεία και την αναπόληση των όμορφων στιγμών που μοιραστήκαμε στο σχολείο ή στη γειτονιά πριν την καραντίνα.

Γρήγορα άλλαξε και η κατάσταση σχετικά με το σχολείο. Οργανώθηκε η η-τάξη και οι καθηγητές ξεκίνησαν να μας αναθέτουν πολλές εργασίες, οι οποίες περιόρισαν σημαντικά τον ελεύθερο χρόνο μου. Τώρα πια οι εργασίες ήταν πολύ περισσότερες από αυτές που είχαμε όταν πηγαίναμε στο σχολείο. Επόμενο ήταν να με κατακλύσει το άγχος και γι’ αυτό τον λόγο κοιμόμουν και ξυπνούσα νωρίς, ώστε να έχω ενέργεια και χρόνο. Σταδιακά οργανώθηκαν και οι τηλεδιασκέψεις στις οποίες, εκτός από το να κάνουμε μάθημα, λέγαμε και τα νέα μας. Διαπιστώσαμε λοιπόν πως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία. Θετικό ήταν το γεγονός ότι δε χρειαζόταν να ξυπνάμε πολύ νωρίς, ενώ ταυτόχρονα μπορούσαμε να εμπεδώσουμε την ύλη και να ρωτάμε τις απορίες μας στους καθηγητές μας. Από την άλλη μεριά, όμως, η απόσταση αυτή αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την πραγματοποίηση ομαδικών εργασιών, ενώ δυσχέραινε και την πρόοδο του μαθήματος. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, πως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι μια λύση ανάγκης και δε μπορεί να αντικαταστήσει το μαθησιακό περιβάλλον της τάξης.

Όπως είναι κατανοητό, όλο αυτό το διάστημα η σχέση μας με το κινητό τηλέφωνο, τον υπολογιστή και το διαδίκτυο ήταν πολύ στενή. Μέσω αυτών μας δινόταν η ευκαιρία να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να συμμετέχουμε στα μαθήματα και να βρίσκουμε πληροφορίες για τις εργασίες μας. Αυτό, όμως, που μου έλειψε περισσότερο ήταν η επαφή με τους φίλους μου, καθώς και το παιχνίδι μαζί τους. Πριν την καραντίνα δίναμε ελάχιστη σημασία στην ανθρώπινη επαφή, αλλά η στέρησή της για αυτό το χρονικό διάστημα μου δίδαξε το πόση αξία έχει. Θα μπορούσα να πω πως όλη αυτή η «περιπέτεια» μου έδωσε ένα καλό μάθημα! Υποσχέθηκα, λοιπόν, στον εαυτό μου πως σε περίπτωση που αντιμετωπιστεί με επιτυχία η απειλή και εκλείψει ο φόβος, θα συναντώ συχνά τους φίλους μου και θα διασκεδάζω έξω από το σπίτι χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων. Ελπίζω πως την ίδια απόφαση θα πάρουν και τα υπόλοιπα παιδιά κι από εδώ και στο εξής θα είμαστε μια μεγάλη παρέα, καθώς η ανθρώπινη επαφή δε μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα θαύμα της τεχνολογίας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Την περίοδο του εγκλεισμού, εγώ βαριόμουν. Σκεφτόμουν ότι το καλοκαίρι μπορεί να μην έρθει ο κολλητός μου από την Αθήνα. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Επίσης όλα αυτά τα χρόνια έλεγα: πάλι σχολείο!!! Αλλά τώρα συνειδητοποίησα ότι μέσα από το σχολείο βλέπουμε φίλους μας, δίνουν οι δάσκαλοι μαθήματα ώστε να έχουμε κάτι να κάνουμε στο σπίτι και να μην βαριόμαστε κ.α.. Επιπλέον σκέφτηκα ότι το να βγαίνεις έξω στη φύση είναι κάτι αγαθό που κατά την γνώμη μου όλοι μας χρειαζόμαστε. Οπότε θα εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία που θα μου δοθεί για να βγω έξω. Μετά από λίγο καιρό αφού άρχισε ο εγκλεισμός, άρχισε και η τηλεκπαίδευση. Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε τόσο πολύ σαν να είμαι σε μια τάξη και να βλέπω τον καθηγητή μου από κοντά. Δυστυχώς οι ώρες στο διαδίκτυο αυξήθηκαν, για αυτό όμως όταν τελειώσει η καραντίνα θα είμαι ελάχιστα στο διαδίκτυο και πιο πολλή ώρα έξω. Τέλος πιστεύω ότι αυτό είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας που μπορεί και να επηρέασε τον τρόπο που βλέπουμε πολλά πράγματα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φέτος δεν μπορούμε να πούμε καλώς ήρθες άνοιξη. Με το ερχομό της ήρθαν και τα άσχημα νέα της πανδημίας. Ο κορονωϊός μπήκε στην ζωή μας και μας τρόμαξε. Τι είναι αυτό που μας βρήκε; Κινδυνεύουμε να κολλήσουμε; Και αν πάθουν κάτι οι δικοί μου; Πότε θα δω τους φίλους μου; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα γυρνούσαν στο μυαλό μου ώρες πολλές, μέρες πολλές.

Η πρώτη εβδομάδα πέρασε δίχως να καταλάβω καλά τι γίνεται. Ήταν κάτι καινούριο που δεν ήξερα πόσο θα κρατήσει. Από την δεύτερη εβδομάδα και μετά άρχισα να ζορίζομαι και να με κουράζει ο εγκλεισμός. Γνώριζα ότι θα ξυπνήσω το πρωί, θα φάω μεσημεριανό, θα παίξω λίγο με ότι βρω και ύστερα πάλι θα κοιμηθώ  για να ξανά ξυπνήσω και πάλι από την αρχή.  Ουφ!!! Αρχίζω και πνίγομαι. Νευριάζω με όλους και δεν δέχομαι τίποτα από τους γονείς μου ή την αδελφή μου. Χάνω κάθε ενδιαφέρον. Όχι  πως πριν συμβούν όλα αυτά έβγαινα κάθε μέρα έξω βόλτα ή για παιχνίδι, αλλά όταν σου επιβάλλουν  κάτι είναι χειρότερα. 

Ευτυχώς ξεκινήσαμε την τηλεκπαίδευση  και ίσως να αλλάξει λίγο η διάθεση μας. Θα ξαναδώ τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου. Νοιώθω περίεργα εξαιτίας του άγνωστου της επικοινωνίας με πλατφόρμα διαδικτυακή. Μέσα σε όλα οι καθηγητές μας άρχισαν να μας βάζουν εργασίες, τις  οποίες έπρεπε να λύσουμε ή να αναπτύξουμε και να τις ανεβάσουμε στην πλατφόρμα. Καινούρια πράγματα, άγνωστα. Ευτυχώς η σχέση μου με την τεχνολογία και τα μέσα δικτύωσης και η δική μου αλλά και των γονιών μου, είναι άριστη. Πρώτα ξεκίνησε ο πατέρας μου την τηλεργασία λόγω της δουλειάς του και έτσι είχα μια πρώτη επαφή με τις πλατφόρμες. 

Μου λείπει ο περίπατος, η βόλτα, οι φίλοι μου, το σχολείο μου, το φροντιστήριο μου. Θέλω να γυρίσω πίσω στην προηγούμενη ζωή μου. Δεν μπορώ άλλο, πόσο θα τραβήξει αυτό; Σαράντα δύο ημέρες συνάντησα τους παππούδες μου και τις γιαγιάδες μου από μία φορά και αυτό μέσα από το αυτοκίνητο. Ήμουν έτοιμος να κλάψω και εγώ όπως και οι παππούδες μου. Να φοβόμαστε να αγκαλιαστούμε μην τους κολλήσουμε κάτι. Αν κάποιος στο σπίτι έβηχε λίγο ή φτερνιζόταν, κοιταζόμασταν περίεργα. Μου θύμισε το έργο  ‘’Το νησί’’ στην Σπιναλόγκα με τους λεπρούς, που αν και ήμουν αρκετά μικρός, θυμάμαι που το έβλεπαν οι γονείς μου και εγώ ρωτούσα να μάθω τι γινόταν στο έργο.

 Ευτυχώς χαλάρωσαν λίγο τα μέτρα και μπορούμε να βγούμε λίγο προσέχοντας πολύ. Ας ελπίσουμε να μην ξαναζήσουμε τα ίδια γιατί τώρα όλα θα είναι γνωστά και θα πονέσει περισσότερο.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 
Την ανακοίνωση για το κλείσιμο του σχολείου τον Μάρτιο την άκουσα με χαρά! Επιτέλους θα ξεκουραζόμουν λίγο από τις υποχρεώσεις του σχολείου, του φροντιστηρίου και των δραστηριοτήτων. Μάλιστα τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι είχαν ξεκινήσει οι διακοπές. Κάθε απόγευμα συναντιόμουν με τις φίλες μου στο πάρκο της γειτονιάς και παίζαμε.
Όμως μετά από λίγες μέρες η κατάσταση άλλαξε. Άρχισα να καταλαβαίνω την σοβαρότητα της κατάστασης. Όλοι κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Δεν κυκλοφορούσε κανείς έξω. Τα πάρκα και οι γειτονιές άδειασαν. Οι γονείς μου σταμάτησαν να πηγαίνουν στην δουλειά τους κάθε μέρα για να μην υπάρχει συνωστισμός στον χώρο εργασίας τους.
Μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες είχα αρχίσει να ξεχνάω τι μέρα ήταν. Όλες μου φαίνονταν ίδιες! Ακόμα και το Σαββατοκύριακο, που κάθε φορά το περίμενα με ανυπομονησία, τώρα πια ήταν σαν όλες τις υπόλοιπες μέρες. Κοιμόμουν αργά το βράδυ, γιατί έβλεπα τηλεόραση και ξυπνούσα αργά. Κατά την διάρκεια της ημέρας περνούσα πολλές ώρες στον υπολογιστή και στο κινητό μου, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τους φίλους μου.
Η χαρά των πρώτων ημερών κλεισίματος των σχολείων αντικαταστήθηκε από βαρεμάρα. Επίσης, ακούγοντας κάθε μέρα τα νέα για την εξέλιξη της πανδημίας ένιωθα άγχος και αγωνία. Αλλά και η απομόνωση δεν μου άρεσε. Δεν μπορούσα να πάω πουθενά ούτε να δω κανέναν.
Σίγουρα την κατάσταση βοήθησε η εξ αποστάσεως  επικοινωνία με τους καθηγητές, οι οποίοι προσπαθούσαν να διατηρήσουμε μια επαφή με το μάθημά τους. Βέβαια και αυτό, το πρώτο διάστημα, ήταν δύσκολο διότι ήταν κάτι που το κάναμε πρώτη φορά και αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες στην επικοινωνία μαζί τους.
Μετά από τους δύο μήνες εγκλεισμού μπορώ να πω ότι μου έλειψαν πολλά πράγματα. Μου έλειψαν οι φίλοι μου, τα οικογενειακά τραπέζια και οι μικρές εκδρομές. Αλλά μου έλειψαν και μερικά ασήμαντα πράγματα, όπως η κίνηση στους δρόμους, τα φώτα από τα ανοιχτά μαγαζιά, το super market κ.α. Επιπλέον, η περίοδος αυτή με έκανε να καταλάβω ότι το πιο σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας και ότι μερικά πράγματα που ως τώρα μας φαίνονταν ασήμαντα ή συνηθισμένα όταν σου λείπουν γίνονται και αυτά σημαντικά.
Από εδώ και πέρα σκοπεύω να χαίρομαι την κάθε στιγμή και να μην γκρινιάζω και στενοχωριέμαι για πράγματα που δεν αξίζουν.